පසුගිය 19 වනදා කොළඹ ආර්. ප්‍රේමදාස ක්‍රිඩාංගනයේ පැවති ශ්‍රී ලංකාව සහ පකිස්තානය අතර තරඟය අතරතුරදී දෙපිරිසක් අතර ගැටුමක් හටගත්තේය. එම ගැටුමේ පසුබිම සහ ඊට මුල් වූ හේතු පිළිබඳව විවිධ මාධ්‍ය විවිධ හේතු ඉදිරිපත් කරන අතර, ඇතැමෙක් එය මුස්ලිම් දෙපිරිසක් අතර ඇති වූ ගැටුමක් ලෙස ද, තවත් අය එය පාකිස්තානයට සහයෝගය දැක්වූ ශ්‍රී ලාංකික මුස්ලිම් පිරිසක් සහ ඊට එරෙහි වූ පිරිසක් අතර ඇති වූ ගැටුමක් ලෙස ද වාර්තා කර තිබුණි. මෙහි අවසානයට සඳහන් කළ කාරණය නිසා ගැටුම හටගත්තා ද නැද්ද යන්න නිශ්චිතවම පැවසිය නොහැකි වුවත්, එම සිද්ධිය එනම් ශ්‍රී ලාංකික මුස්ලිම් පිරිසක් පාකිස්තානයට හුරේ දැමීම සත්‍ය සිද්ධියක් බව අපිදු දෑසින්ම දුටුවෙමු.
ඉන්දියාවේ රවීන්ද්‍රනාත් තාගෝර් තුමන්ලා පැවසූ ආකාරයේ දේශසීමාවන්ගෙන් ඔබ්බට ගිය ලෝක පරිමාණ පුරවැසිභාවයක් තවමත් අහසේ පාවෙන සුසමාදර්ශයක් බැවින්, ලොව සියලුම ජාතීන් තම පුරවැසිභාවය දරන රටෙහි ජාතිකත්වය (nationality) වටා එකතු වී සිටින්නෝය. සෑම රටකටම අනන්‍ය වූ ජාතික කොඩිය සහ ජාතික ගීය වැනි අංගයන්හි අරමුණ වන්නේ ද තනි රටක් ලෙස, තනි ජාතියක් ලෙස සියලු පුරවැසියන් එකමුතු කිරීමයි.
ඒ අනුව, ජාතියෙන් ශ්‍රී ලාංකිකයන් වන සිංහල, දෙමළ, මුස්ලිම් ආදී විවිධ ජනවර්ගයන් (races) නියෝජනය කළ යුත්තේ ශ්‍රී ලංකාව ද නැතිනම් වෙනත් රටක් ද යන්න ශ්‍රී ලාංකිකයන් වශයෙන් අප සැවොම සිතා බැලිය යුතුය.
පාකිස්තානය සහ ශ්‍රී ලංකාව අතර මේ ඉරිදා පැවති තරඟයේදී ශ්‍රී ලාංකික මුස්ලිම් ප්‍රේක්ෂකයන් පිරිසක් පාකිස්තානු ධජ අතැතිව පාකිස්තානයට හුරේ දැමීම, ශ්‍රී ලංකාවට සහයෝගය දැක්වූ අනෙකුත් ශ්‍රී ලාංකික ප්‍රේක්ෂකයන්ගේ සිත් බිඳවීමක් බව, ඇතැමුන් ඒ සම්බන්ධයෙන් දැඩි අප්‍රසාදයෙන් පළ කළ අදහස්වලින් අපට පසක් විය.
විශේෂයෙන්ම ශ්‍රී ලංකා කණ්ඩායම පරාජයට පත් වන ලකුණු පෙනී පෙනී, ශ්‍රී ලාංකිකයන් පිරිසක්ම ශ්‍රී ලංකා කණ්ඩායමේ කඩුලු දැවී යන විට හුරේ දමා, චියර් කරමින් ප්‍රතිවාදී කණ්ඩායමට සහයෝගය දැක්වීම ගැටුමක් දක්වා දුරදිග යන්නට තරම් හේතුවක් විය හැකි බව අපගේ ද හැඟීමයි.
විශේෂයෙන්ම පාකිස්තානය සහ වෙනත් රටක් අතර අතර පවතින තරඟයකදී නම්, පාකිස්තානයට නොව කුමන රටකට සහහයෝගය දැක්වුව ද එහි කිසිදු ගැටලුවක් නැත. එසේම, ලංකාවේ පුරවැසිබව ලබා සිටිය ද, තම මව්රට පාකිස්තානය නම් එසේ කළ ද එතරම් ගැටලුවක් නැත. එහෙත්, තමන්ගේ අත්තාගේ මුත්තාගේ පටන් මව්රට ශ්‍රී ලංකාව වන පුරවැසියන් හුදු තම ජනවාර්ගික හෝ ආගමික පදනම මත මව්රටට එරෙහිව ප්‍රතිවාදී පිළට හුරේ දැමීම කොතරම් යුක්තිසහගත දැයි අපට නම් නොතේරේ.
එම නිසා, මෙවැනි සිදු වීම් පසුගිය කාලයේ ඇවිළී යටපත්ව ගිය ජාතිවාදයේ ගිනිදැල් යළි මතු කිරීමට ද හේතු විය හැක්කේය. ජනවාර්ගික සීමාවෙන් ඔබ්බට ගිය ශ්‍රී ලාංකීය ජාතියක් ගොඩනගනවා නම්, ඇතැම් අන්තවාදී සිංහල-දෙමළ-මුස්ලිම් සංවිධාන අන් ජාතීන් සම්බන්ධයෙන් දරණ පටු ආකල්ප මෙන්ම මුස්ලිම් අයගේ මෙවැනි ක්‍රියාමාර්ගයන් ද ඊට සැබෑ බාධකයන්ය.
සිංහල, මුස්ලිම්, දෙමළ වේවා මේ කුමන ජාතියක් තුළ හෝ එකිනෙකාට වෛර කරනා-එකිනෙකාට එදිරිවාදී ජාතිවාදයන් පවතී නම් සහ එක් එක් කණ්ඩායමට වාසිදායක ලෙස නීතිය ක්‍රියාත්මක වේ නම්, ඉන් සිදු වන්නේ රටට හානියක් මිස සෙතක් නම් නොවේ.
සැමට සාධාරණව ස්ථාපිත කර ඇති නීතියට පවා යටත් නොවන සුළු, මොන ජනවර්ගයට අයත් වුවත් "ජාති" පොරවල් නිර්මාණය වීම සමාජයට-රටට කොහෙත්ම යහපත් නැත.
විවිධ ජනවර්ගයන්ගෙන් සහ විවිධ ආගමිකයන්ගෙන් පිරි මේ රටෙහි අන් කවරදාටත් වඩා එක් එක් ජනවර්ගයට විශේෂිත වූ න්‍යායපත්‍රයන්ගෙන් ඔබ්බට ගිය, සැමට සාධාරණව නීතිය ක්‍රියාත්මක වන, සැමට සාධාරණව පුරවැසි අයිතිවාසිකම් හිමිවන සාමකාමී රටක අවශ්‍යතාව මතු වී තිබේ.
එමනිසා, තම මව්රටේම පිරිසක් තම මව්රට පරාජයට පත්වන මොහොතේ පවා ප්‍රතිවාදී පිළට හුරේ දැමීමෙන් ජාතීන් අතර සුහදතාව තවදුරටත් පළුදු වන බව අප සිහිතබා ගත යුතුය.
No comments:
Post a Comment