2014 අප්‍රේල් 16 වැනිදා, මගීන් 476 ක් රැගෙන, දකුණු කොරියාවේ ඉන්චොන් වරායෙන් ජේජු දූපත බලා ගමන් අරඹපු 'සේවොල්' නැව, කොරියාවේ පහළ ජින්දෝ ප්‍රදේශය ආසන්න මුහුදෙදි පෙරළී යාමෙන්, 304 දෙනෙක් මරණයට පත්වෙනවා. ඒ 304 දෙනා අතරින් 250 ක් ම අන්සාන් ප්‍රදේශයේ පාසලක ළමයි. ඒ කම්පනය නිසා, ඒ පාසලේ උප විදුහල්පතිවරයා පසුව සිය දිවි නසා ගන්නවා.
අනතුර සිදුවූ මොහොතේ විශේෂයෙන්ම වෙරළ ආරක්ෂක සේවා කාර්‍යක්ෂමව ක්‍රියාත්මක නොවීම සහ රජය වගකීමෙන් පලායාමට උත්සාහ දැරීම නිසා මෙය එවකට සිටි පක්-ගන්- හි ජනපතිවරියගෙ ආණ්ඩුව පවා දෙදරීමකට ලක් කරපු සිද්දියක් උනා.
මේ ඛේදවාචකයෙන් හරියටම මාසෙකට පමණ පස්සෙ, එනම් 2014 මැයි 15 වෙනිදා ඒ නැවේ කපිතාන් ඇතුළු සිව් දෙනකුට නොසැලකිලිමත්කම, වගකීම් පැහැර හැරීම සහ නැව අත් හැර පලා යාම මත මිනීමැරුම් චෝදනා යටතේ ජීවිතාන්තය දක්වා සිරදඬුවම් නියමවෙනවා.
ප්‍රධාන ඉංජිනේරුවරයාට වසර 10කුත්, කාර්‍යමණ්ඩලයේ සෙසු අයට වසර 1 1/2 සිට වසර 12 දක්වාත් දඩුවම් හිමි වෙනවා. වරෙන්තු පිට සිටි නැවේ හිමිකරුවා පොලිසියට හසු නොවී පලා ගොස් සිටියත්, ඔහුගේ සිරුර ඊට මාස කිහිපයකට පසුව පිටිසර වෙළක තිබී හමු වෙනවා.
මේ කතාවත් එක්ක මට අහන්න තියෙන ප්‍රශ්නය තමයි, අපේ රාජ්‍ය බුද්ධි අංශයෙන් 97 පාරක් අනතුරු අගවලා තියෙද්දි , ප්‍රහාරය එල්ලවෙන්න ආසන්න දින කීපය තුළ විදෙස් බුද්ධි අංශ පවා අපේ රජය දැනුවත් කර තියෙද්දි, එල්ල කෙරුණු පාස්කු ඉරිදා ත්‍රස්ත ප්‍රහාරය වැළැක්වීමට හෝ හානි අවම කර ගැනීමට අපොහොසත් වීම නිසා පැහැදිලිවම වගකිවයුතු යැයි පෙනෙන හිටපු ජනපති , අගමැති ඇතුළු ආරක්ෂක මණ්ඩල සාමාජිකයන් ට සහ සෙසු අදාළ අයට එරෙහිව මාස 10 ක් ගත වෙලත් තවම නීතිය ක්‍රියාත්මක වීමට පරක්කු ඇයි කියන එක..
