මාතර කියන්නෙ මට මතක ගොඩක්...

මාතර ..... කියනකොටම මතක් වෙන්නේ  අපේ  අම්මගේ තාත්තගේ මහගෙවල්. අපේ දෙමව්පියො හැදුනු - අපේ ආත්තම්මලා- සීයලා ජීවත් වුණු, අපි පුංචිකාලෙ අවුරුද්දකට කීපසැරයක්ම ආවගියපු මහගෙවල්. එහෙම ආවගියාම ඔවුන්ගෙ ආදරයත් එක්ක ගෙවුණු දවස් සුන්දර මතකයන් විදිහට තාමත් අපේ හිත්වල තියෙනවා. අම්මගෙයි තාත්තගෙයි මහගෙවල්වල ආවම පළතුරු කාලෙට වෙරළු අහුලන්න යන්න- ජම්බු, රඹුටන්, කජුපුහුලන් කඩන්න යන්න අපිට පුදුම ආශාවක් තිබුනෙ. 

ඉස්සර බෙලිඅත්තෙන් බැහැලා, ගැටමාන්න හරහා කිරින්ද පුහුල්වැල්ලට යන බස් එකට නැගලා, වංගු පහුකරන් පැයක විතර ගමනකින් පස්සෙ කරයල් කනත්ත පන්සල් හන්දියෙන් තමයි අපි බහින්නෙ. ඉස්සර එතන තිබුනෙ බාබර් සැලුන් එකයි සිල්ලර කඩේකුයි විතරයි. සීනි තේකොළ බිස්කට් එහෙම අරගෙන, ගෙදරින් අරන් ආපු බඩු මලුත් උස්සගෙන ඉස්සෙල්ලම යන්නෙ තාත්තගෙ මහගෙදර. පයින් විනාඩි දහයක විතර ගමනක්.  කඳුපාර දිගේ ඇවිත්, මහ ගෙදර කිට්ටුවට එනකොටම ඉස්සෙල්ලම අපිව පිළිගන්න එන්නෙ නැට්ට වනාගෙන, මුහුණෙ සතුටු-සිනහ පුරෝගත්ත බලු ගෙඩියා. උඩුබිරුම් තියලා- ඉස්සෙල්ලම ආත්තම්මටයි සීයටයි අපි එන පණිවිඩේ දෙන්නෙ ඌ. අපිව දැක්කම ආත්තම්මටයි සීයටයි පුදුම සතුටක්. අද වගේ කල් තියා දැනුම් දීලා එන්න, එනගමනුත් සැරින් සැරේ කතාකර කර එන්න ඒ කාලෙ දුරකතන තිබුනෙ නෑ.  ආදරණීයයන් කාලෙකට පස්සෙ අනපේක්ෂිතව හමුවුනාම සතුට කොහොමත් වැඩියි. 

  අපේ ආත්තම්මා ආදරයේ උල්පතක්. සත්තුන්ට පවා ආදරය කරුණාව දක්වපු කෙනෙක්.  කෑම උයලා ගෙදර අය කෑම ගන්න කලින් ගෙදර හිටපු බල්ලටයි පූසන්ටයි කෑම දෙන එක ආත්තම්මගෙ පුරුද්දක්. කුරුල්ලන්ට කෑම දාන්න වෙනම ලෑල්ලක් ගහක සවි කරලා තිබුණා.  ආත්තම්මා මියැදුණාට පස්සෙ, අපේ සීයා මානසිකව වැටුනා. හරියට කෑමක් ගත්තෙවත් නෑ. එහෙම තමයි ආදරෙන් එකට ජීවිතේ බෙදාගත්තු අය. සමහරු දරාගන්නවා- සමහරුන්ට අමාරුයි.  හරියටම ආත්තම්මගෙ තුන්මාසෙ දානෙ දවසෙම සීයත් නැතිවුනා. ආත්තම්ම අන්තිම කාලෙ වෙද්දි ටිකක් අසනීපව හිටියෙ. ඒ කාලෙම ආත්තම්මට මාව බලන්න ඕන වුනා. ආත්තම්ම මගේ අතින් අල්ලගෙන මොනවදෝ කිව්වා. ඇස්වල කඳුලු. ඒ වෙනකොට ආත්තම්මගෙ කටහඬ තේරුම් ගන්න තරම් පැහැදිළි මට්ටමක තිබුණෙ නෑ. ආත්තම්මයි සීයයි නැතිවුනාට පස්සෙ, අපි ඉස්සර තරම් මාතර මහගෙවල් පැත්තෙ යැවුනෙ නෑ. අපේ අම්මගෙ පැත්තෙන් ආත්තම්මයි සීයයි පවා අන්තිම කාලෙ හිටියෙ අපේ ගෙදර. අපේ අම්ම තමයි සැළකුවේ. අපේ අම්මගෙ මහගෙවල් තිබුණෙත් අපේ තාත්තගෙ මහගෙවල්වල ඉඳන් මහලොකු දුරක නෙමෙයි. පන්සල දෙපැත්තෙ කඳු දෙකේ තමයි මහගෙවල් දෙකම තිබුනෙ. අම්මගෙ මහගෙවල් නම් අද ගරාවැටිලා. කවුරුත් නෑ.

පවුලෙ වැඩිමලුන් වුණු අපේ තාත්තවයි අම්මවයි බලන්න- තාත්තගෙයි අම්මගෙයි නංගිලා මල්ලිලා අපේ ගෙදර එන එක තමයි දැන් වෙන්නෙ. 

 කාලය ගෙවිලා- අපිත් දැන් වැඩිහිටියො වෙලා ටිකක් මුහුකුරාගෙන එනකොට, මහපොළොවත් එක්ක හැප්පිලා- අපිව උස්මහත් කරපු, අනුන්ගෙ දේ කඩාවඩා ගන්නැතුව තමන්ගෙ මහන්සියෙන් හම්බ කරගෙන ජීවත් වෙන්න පුරුදු වෙයල්ලා කියලා අපිට ජීවිතේ කියලා දුන්නු,  අරක්කුවත් සිගරට්වත් කටේ නොතියපු- අදටත් කටේ නොතියන අපේ තාත්තා, අපිට විතරක් නෙමෙයි ගෙදර සතාසිව්පාවටත් ආදරේ සෙනෙහස දක්වන අපේ අම්මා අද ටිකින් ටික වයසට ගිහින්, අද දරුමුනුබුරන්ගෙ හුරතල් බලනවා . ජීවිතේ ස්වභාවය ඕක තමයි.  එක් පරපුරක් මියැදෙමින් ඉන්න කොට, අලුත් පරපුරක් ඉපිදෙන-වැඩෙන එක. එක් තුරු-ලතා පරපුරක් මියැදෙමින් තියෙන කොට, ඒ මතින් අලුත් තුරු ලතා පරපුරක් ඉපිදෙන - වැඩෙන එක. 

නැති වූ ගවයන් සොයා වන මැද (පුංච් කාලෙ කතාවක්)

 මා කුඩාකල අප නිවසේ  එළගවයන්  විස්සක් පමණ ඇතිකළ අතර හිමිදිරි පාන්දර කිරි දෙවීමේ කාර්‍යයේ සිට ඒ හා සම්බන්ධ සියලු කටයුතු සොයා බැලූවේ අපේ අම්මාය. අපිදු ඒ සඳහා උදව් නොකළා නොවේ. පාසල් ඇරී නැවත නිවසට පැමිණි පසු  හවස් කාලයේ ගවයන් ගැටගසා ඇති තැන්වලින් ලිහා, ඇළ වෙත දක්කාගෙන ගොස් වතුර දීමේ කාර්යය බොහෝවිට සිදුකළේ අපය. දොවනා කිරි සියල්ල කිරි මණ්ඩලයට රැගෙන නොයන අම්මා, ඉන් කොටසක් නිවැසියන්ගේ පානය සඳහා උණු කරන්නීය. එහි ප්‍රතිඵලයක් ලෙස සැමදා උදෑසන උණු උණු එළකිරි කෝප්පයකින් සප්පායම් වීමට අපට අවස්ථාව ලැබුණි. 

අම්මා ගවයන්ට සැළකුවේ උන් හුදු තිරිසනුන්ය යන මානසිකත්වයෙන් නොවේ. ඇට ලේ මසින් හැදුණු අපේම පවුලේ කොටසක් ලෙසටය. කන්න වතුර ටික වෙලාවට දී රැකබලා ගන්නා බැවින් ගවයන් ද අම්මාට සැළකුවේ ආදරයෙනි. දුරතියා වුව අම්මාගේ සේයාව දුටු විටම ගවයන් සිය හිස උස්-පහත් කර, නිරතුරුව සිය පිළිගැනීම ඇයට ලබාදෙයි. 

ස්වාභාවික හේතූන් මත ගවයන් මිය ගිය අවස්ථාවලදී අම්මාගේ දෑසට කඳුළු උනනු අප දැක ඇත්තෙමු. එලෙස අප අතරින් සමුගත් රත්ති, කෑටි,  කලූවා වැනි ගවයන් අපේ රංචුවේ සිටි පැරණිම සාමාජිකයන් වූ අතර ඇතමෙක් මා ඉපදීමටත් පෙර සිටම සිටියවුන්‍ ය. ඔවුහු තවමත් අප මනසෙහි ජීවමානව සිටින්නාහුය. 

කුඩා වසුපැටවුන් සමග සෙල්ලම් කිරීම තරම් විනෝදජනක දෙයක් කුඩාකළ අපට නොවීය. ඒ යටගියාව නම් තවමත් මිහිරිය. සුන්දරය.

මිල මුදල් වස්තු සම්පත් හොරහතුරන්ගෙන් ආරක්‍ෂා කරගත යුතුවා සේම ගවයන් ද හොරුන්ගෙන් පරිස්සම් කරගැනීමට අපට සිදු විය. බොහෝ විට මාස පහ- හයකට වරක් අපේ ගවයෙකු- දෙන්නෙකු හොරුන්ගේ ග‍්‍රහණයට හසුව අපට අහිමි වෙයි. හොරකම සිදුවන්නේ රාත්‍රී කාලයේදී ඉතා පරිස්සම් සහගතව බැවින්  අපට එය පාලනය කිරීම ද  පහසු කාර්‍යයක් නොවීය. මා කුඩා කළ එලෙස සිදු වූ ගව හොරකමක් මට අද වාගේ මතකය.

එවර හොරුන්ගේ ග්‍රහණයට හසුව තිබුණේ අපේ වැස්සියන් දෙදෙනෙකු සහ අවට නිවසක ගොන් නාම්බෙකි. මෙම ගොන්නාම්බා විශාල මොල්ලියකින් හෙබි, කරත්තෙකට ඈඳිය හැකි තරමේ හැඩිදැඩි එකෙකි. ඒවන විට මට වයස අවුරුදු 8ක් පමණය. මොවුන්ගේ අහිමි වීම අප පවුල් දෙකටම විශාල පාඩුවක් වූ අතර කැළයෙහි ගවයන් රැගෙන ගිය පාරක් හෝ සොයා ගත නොහැකි විය. අවසන ගම්මුන්ගේ අදහසට අනුව සාස්තර කියන තැනකට ගොස් මේ පිළිබඳව විමසන්නට යෙදුනි. සාස්තර කියන්නාගෙන් පැවසුණේ ගවයන් තිදෙනා තවමත් ජීවතුන් අතර සිටින බවත් කැළෑවේ එකළඟ දිවුල් ගස් තුනක් පිහිටි තැනක ඔවුන් ගැටගසා තිබෙන බවත්ය.

මේ 'ගවේෂණ' මෙහෙයුම සඳහා අප පවුල් දෙකෙන් වැඩිහිටියන් දහදෙනකු පමණ කැළයට ඇතුළු විය. කුඩාවුන් වූ අපට ද ඔවුන් හා එකතු වීමට මහත් ආශාවක් තිබූ නමුත් අපට දෙමව්පියන්ගෙන් ඊට අවසර නොවීය. නමුදු අපගේ නොතිත් ආශාව දෙමව්පිය අනවසරයට යටත් කළ නොහැකි විය. එබැවින් අප සැළකිය යුතු තරමේ පරතරයක් තබා ගනිමින් ඔවුන් පසුපස හොර රහසේම ගමන් කළෙමු. තණ කැවීම සඳහා කැලයට ගවයන් දක්කා ගෙන යාම නිසාත්, දඩයම, තුඹ කැඩීම, දර කැඩීම වැනි විවිධ හේතූන් නිසා කැළෑවට ගිය මිනිසුන්ගේ අඩිපාරවල් නිසාත් මෙකී කැළෑව මැදින් කුඩා අඩිපාරක් සකස් වී තිබුණි. හොඳින් වැඩී තිබූ ඇමටියා සහ අන්දර ගස් නිසා අපට මඳ දුරක් යන විට මව්පියන්ගේ සේයාව නොපෙනී ගියේය.

මෙම කැළෑව හරි මැදට වන්නට ආරක් පිහිටා තිබේ. එහි ජලය ගලායන්නේ වැහිදාට පමණි. අප ගිය අඩි පාර ද වැටී තිබුණේ මෙම ආරට සමාන්තර වන ලෙසය. මව්පියන්ගේ සේයාව නොපෙනී ගොස් විනාඩි විස්සකට තිහකට පමණ පසු, මිනිසුන් දෙතුන් දෙදෙනෙකුගේ සේයාව ආරෙන් එපිටෙහි පිහිටි සුවිසල් කළුවර ගස අසළින් අපට දිස් විය. මාගේ සහෝදර සහෝදරියන් ද මා සමග සිටියහ. අප විගස ආරෙන් එගොඩ වී කළුවර ගස දෙසට පියමණින්නට වීමු. අප එහි ආසන්නයට එනතෙක්ම යමකට තට්ටු කරන ශබ්දයක් ඇසුණු අතර ආර අසබඩ බැවින් එම  ශබ්දය දෝංකාර දුන්නේය. නමුත්, අප කළුවර ගසට මීටර් තිහක් පමණ ළං වන විට කිසිදු ශබ්දයක් තබා, මිනිස් පුළුටක සේයාවකදු පෙනෙන්නට නොවීය.

අපි හයියෙන් ''අම්මේ'' යැයි කිහිපවිටක්ම හඬගෑවෙමු. නමුත් කිසිදු ප්‍රතිචාරයක් නොවීය. මා ඒ වන විට සිටියේ ඇහැළ ගසක අඩි හත අටක උසින් තිබූ අත්තක් මතය. ඒ අප දෑස් මානයෙන් සැඟව ගිය මිනිස් රූ දෙක කොහිදැ යි බලනු පිණිසය. අප දුරදී දුටු මිනිස් රූ දෙක පෙනෙන තෙක් මානයකවත් නැත. නමුත් එකවරම කළුවර ගස අතරින් පෙර නොදුටු විරූ කාලවර්ණ මිනිස් රුවක් මතුවිය. මුව පුරා ඝනට වැවුණු රැවුළ බිය ගෙන දෙන සුළුය. ඔහු අත අඩි හතරක් පමණ දිගැති කඩුවකි.
 

''මං ආවොත් තොපි මරනවා... මැරුම් කන්නැතුව පලයව්''

ඒ තියුණු හී සැර බඳු මහා ගොරහැඬි හඬ, නිහඬ වනය දෙදුරුම් කැව්වේය. අපට හීන් දාඩිය දැම්මේය. ඇඟපත වෙව්ළා ගියේය. මා ගහෙන් බිමට බැස්සාද පැන්නා ද කියා මතක නැත. පණ එපා යැයි අපි ආපසු දිවීමු. නැවත ආපසු හැරී බැලුවේ ආරෙන් එපිටට ගොස්‍ ය. අපේ කකුල් අතපය සියල්ල කටු අතුවල වැදී හොඳටම සීරි තිබුණි. සීරුණු තැන් අතරින් සිහින් ලේ බිඳු මතුවී තිබුනි. නමුත් ඒ වග අපට දැනුණේ හති ඇරීමට නතර වූ විටය.

මේ බව දෙම්ව්පියන්ට සැළකිරීමට අප එක පිම්මේ නිවසට දිවගිය නමුත් ඔවුහු ඒ වන විටත් නිවසට පැමිණ නොසිටියහ. ඔවුන් එදින නිවසට පැමිණෙන විට සවස පහට ආසන්නව තිබුණි. අප සිදු වූ සියල්ල වහා ඔවුන්ට සැළකර සිටියෙමු. එසැණින් සියළු දෙනා සමග අප සිද්ධිය වූ කළුවර ගස වෙත ගියෙමු. නමුත් එහි කිසිවෙකුදු නොවීය. ඔවුන් අනතුර කල්තබා හැඳින සැණින් නික්ම යන්නට ඇත. එහි ඔවුන් ඉතිරි කර ගොස් තිබූ දෙයක් විය. ඒ අන් කිසිවක් නොව අලුත මස් කළ ගවයන්ගේ බඩවැල් ආදී කොටස්ය. 

(පින්තූරය ගත්තෙ මෙතනින්)

සිය ගැබ්බර බිරිය වෙනුවෙන් තනිවම කන්දක් කපා පාරක් හැදූ අපේ කාලයේ අසහාය මිනිසා

නම - දශ්රත් මාංජී
රට - ඉන්දියාව
ප්‍රාන්තය - බිහාර්
දිස්ත්‍රීක්කය - ගයා
ගම - ගෙහ්ලෝර්

ඒ 1960 දශකය. ඒ වෙනකොට ඉන්දියාවේ ඉතා අඩුවෙන්ම සංවර්ධනය වූ ප්‍රදේශයක් තමයි ගෙහ්ලෝර්. ගෙහ්ලෝර්වල පාසල් තිබුනෙ නෑ. ඉස්පිරිතාල තිබුනෙ නෑ. ජලය-විදුලිය-ක්‍රමවත් මංමාවත් ආදී මූලික යටිතල පහසුකම් කිසිවක් තිබුණෙ නැහැ. 

ගෙහ්ලෝර් ගම්මානය අඩි 330ක් උස කන්දකින් බාහිර ලෝකයෙන් වෙන්වෙලා තිබුණා. සැබවින්ම කියනව නම් කොන්වෙලා තිබුණා. ඒ නිසා, සියවස් ගණනාවක් මුළුල්ලෙ පැවත ආ ලෙසටම හැම දෙයක්ම පැවත එමින් තිබුණා. බලවතුන් විසින් කරන ලද සූරාකෑම ඒ ලෙසම සිදු වෙමින් තිබුණා. කුලභේදය දැඩි ලෙස ක්‍රියාත්මක වූ මේ ගමේ පාලනය පැවතුනේ බලවත් කුලීනයන්ගේ අතේ. නඩු විසඳීම පවා ක්‍රියාත්මක වුනේ ඔවුන්ගෙ උවමනා එපාකම් මත. ඔවුන්ගෙ අසාධාරණකම්වලින් සහ දුෂ්ටකම්වලින් නොසෑහෙන්න පීඩා විඳින්න ගම්මුන්ට සිද්ධ වුනා. මෙහෙව් ගමේ තමයි දශ්රත් මාංජී තම ආදරණීය බිරිඳ පාගුනියා එක්ක ජීවත් වුනේ. 

දශ්රත් මාංජී ඉපදුණේ 1934 අවුරුද්දෙ මේ ගෙහ්ලෝර් ගම්මානයේමයි. ඔහු කුඩා කාලෙදි ගෙදරින් පැනලා ගිහින් වසර ගණනාවක් ධනාබාද්වල ගල් අඟුරු පතල්වල වැඩ කළා. නැවත ඔහු ගමට ආවට පස්සෙ තමයි පාගුනියා විවාහ කරගත්තෙ. එය ආදර සම්බන්ධයක්. නමුත්, ඇගේ පියා හරිහමන් ආදායම් මාර්ගයක් නැති දශ්රත්ට තම දුව දෙන්න කැමති වුනේ නෑ. නමුත්, ඇයට මෙන්ම ඔහුටත් එකිනෙකාගෙන් වෙන් වෙන්න අවශ්‍යතාවක් තිබුණෙ නෑ. ඒ නිසාම, ඇයව ගෙදරින් පන්නා ගෙන ඔහුගෙ ගෙදරට කැන්දන් එන්න ඔහු කටයුතු කළා. 

ඔහු එදාවේල හම්බ කරගත්තෙ එදිනෙදා කුලී වැඩවලින්. කොතරම් අඟහිඟකම් මැද්දෙ වුනත් ඔවුන් ආදරණීය ජීවිතයක් ගත කළා. පළමු දරුවා විදිහට ඔවුන්ට පුතෙක් ලැබුණා. 

කාලය ගෙවිලා යද්දි, ඇය ආයිත් ගැබ්බර වුනා. ඇය දරුගැබත් දරාගෙනම හැමදාම දවල්ට කන්න වතුර ටික දශ්රත්ට අරගෙන ගියා. දශ්රත් වැඩ කළේ ගම වසාගෙන තිබුණු කන්දෙන් ටිකක් එපිට ගොවිබිමක. එතෙන්ට යන්න ඇයට කන්ද නැග යා යුතු වුනා. ඒත්, හදිසියෙම පය පැකිළිමෙන් ඇය කන්දෙන් ළිස්සලා වැටුනා. හිස මත තබුණු වතුර කලය බිඳිලා ගියා. බත්පත සීසීකඩ විසිරුණා. ඇයට විලිරුදාව ඇතිවුණා. 

දශ්රත් මේ කිසිවක් නොදැන, ඇය කෑම එක අරන් එනකම් මග බලන් හිටියා. ඒ අතරෙ තමයි ඔහුට පණිවුඩය ලැබුණෙ පාගුනියා කන්දෙන් පහළට වැටිලා- අමාරු විත්තිය. ඇයව ඉස්පිරිතාලෙට අරන් යන එක ලේසි වුනේ නෑ. මොකද, හරිහමන් පාරක් නැතිකම නිසා ලී මැස්සක තබා ගෙන කන්ද නගිමින් කන්ද හරහා ඇයව පයින්ම රැගෙන යන්න ඔහුට සිද්ද වුනා. ඇයව කන්දෙන් එපිට නගරෙ ඉස්පිරිතාලෙට රැගෙන ගියත්, පාගුනියා ජීවිතේ දාලා ගියා. නමුත්, ලැබෙන්න හිටිය දරුවා බේර ගන්න පුලුවන් වුනා. ඇය කෙලිපොඩිත්තක්. 

ඔහුට දරාගන්න බැරි තරම් වේදනාවක් දැනුණා. ඇගේ අවසන් කටයුතු කරලා ඇවිත් එදාම ඔහු කන්ද ළඟට ඇවිත් දිවුරුවා. අනාගතය වෙනුවෙන් මේ කන්ද කපලා පාරක් හදනවා කියලා. ඔහු තමන් සතු අවසන් එළුවත් විකුණලා, කටුවකුයි මිටියකුයි සල්ලිවලට අරගත්තා. 

                  

ඒ 1960 අවුරුද්ද. එදා ඉඳන් ඔහුගෙ එකම රාජකාරිය උනේ උදේ ඉඳන් ඉර බහිනකම් කන්ද කපන එක. දෑතේ තරගැට එනකම්- ගිනි අව්වෙ ඔහු මහා ගල්පරයට පහර දෙමින් වෙහෙසකර ව්‍යායාමයෙ යෙදුණා. දරුවන් දෙන්න ගැන බොහෝ විට බැලුවෙ ඔහුගෙ පියා. තමන්ට හැකි ලෙස ඔවුන්ට නොසැළකුවා නොවේ. ගමේ බාලමහළු කොයි කවුරුත් ඔහුට පිස්සෙක්-මෝන්ගල්කාරයෙක් කියලා සමච්චල් කරා. කුඩා කොල්ලො කුරුට්ටො ඔහුට පිස්සා - පිස්සා කියමින් ගල්කැටවලින් පහර දුන්නා. ඒත් ඔහු කිසිවකින් නොසැළී, කන්ද කැපීමේ කාර්යය දිගටම කරගෙන ගියා. 

කන්ද කැපීමේ කටයුත්ත පටන් අරන් වසර ගණනකට පස්සෙ විශාල නියඟයක් ගෙහ්ලෝර් ගමට ආවා. ගමේ හැමෝම ගම අතතහැරලා යන්න ගියා. දශ්රත්ගෙ පුංචිවුන් දෙන්නත් දශ්රත්ගෙ පියා එක්ක ගම අතහැරලා යන්න ගියා. තමන් සමග එන්න කියලා ඔවුන් දශ්රත්ට කතා කළා. ඒත් කන්ද කැපීමේ කාරිය අතෑරලා දාන්න ඔහු සූදානම් වුනේ නෑ. ඔහු නැවතුනා. දැඩි නියඟයත් එක්ක ළිං හිඳිලා. කන්න දෙයක් නෑ. දැඩි පිපාසය සන්සිඳුව ගන්න ඔහු වතුර කඳුලක් තිබුනෙ නැති ළිංපතුල්වලට බැස්සා. එහි තිබුණු දියසෙවෙල් හූරලා බිව්වා. පස්සෙ ගල් පරය බිඳිද්දිම ඔහුට භූගත ජල මාර්ගයක් හමුවුණා. ඒකෙන් ඔහුගෙ දිවි රැකුණා. ගමේ අය මාස කිහිපයකට පස්සෙ එනකොටත් දශ්රත් සුපුරුදු විදිහටම කන්ද කපමින් හිටියා. හැමෝම පුදුම වුනා. 

දවසක් පත්තරේට ලිපි ලියන මනුස්සයෙක් ඔහුව හමු වෙන්න ආවා. ඔවුන් දෙදෙනා අතර අපූරු සංවාදයක් ඇති වුනා.

පුවත්පත් කලාවේදියා - මට අවංකව රස්සාව කරන්න ඕනකම තියෙනවා. ඒත් අන්තිමට වුනේ දේශපාලනඥයන්ට ගොට්ට අල්ලන්න

දශ්රත් - ඇයි ඔබ ඔබේම කියලා පත්තරයක් පටන් ගන්නැත්තෙ

පුවත්පත් කලාවේදියා - ඔබ හිතන්නෙ ඒක ලේසි වැඩක් කියල ද

දශ්රත්- ඒක කන්දක් කපන තරම් අමාරු වැඩක් කියල ද ඔබ හිතන්නෙ

මේ සිදු වීම වෙලා වසර කීපයකට පස්සෙ අර පුවත්පත් කලාවේදියා ඔහුව හමුවෙන්න ආවා. ඔහුගෙ අතේ තමන්ගෙම කියලා පත්තරයක්. ඔහු තමන්ගෙම කියලා පත්තරයක් පටන් අරගෙන, දශ්රත්ගෙ දිරිමත් වචනවලට පින්සිද්ද වෙන්න. ඒ වෙන කොටත් දශ්රත් කන්ද කැපීමේ කටයුත්තෙ නියැළෙමින් හිටියෙ. 

ඔහු මෙහෙම වසර 22ක් තිස්සෙ තනිවම කන්ද කැපුවා. ඔහුගෙ අධිෂ්ඨානය ගැන පැහැදිච්ච ගමේ ඇතැම්මු පස්සෙ කාලෙ ඔහුට කන්න බොන්න ගෙනවිත් දීලා හැකි පමණින් උදව් කරන්නත් කටයුතු කළා. ඒ ගෙවුනු කාලය තුළ දේශපානඥයන්ගෙ විවිධ අසාධාරකම්වලට-තාඩනපීඩනවලට ලක් වෙන්න ඔහුට සිද්ද වුනා. වරක් ඔහුගෙ නමට මේ වැඩේ සිදු කරන්න අනුමත වෙච්ච මුදල් වංචනිකව ප්‍රාදේශීය දේශපානඥයො යටිමඩි ගහගත්තා. ඒ ගැන ප්‍රශ්න කරන්න ගියාම ඔහුට හිරේ විලංගුවෙ වැටෙන්නත් සිද්ද වුනා. 

මේ සියලු බාධක-කෙණහිලිකම් මැද්දෙ ස්වෝත්සාහයෙන් පාර කැපීමේ කාර්යය නිම කරන්න ඔහුට 1982 අවුරුද්ද වෙන කොට පුලුවන් වුණා. ගමේ හැමෝම ඔහුව වීරයෙක් විදිහට සැළකුවා. ගම ලෝකයත් එක්ක විවෘත වුනා.

එවැනි පාරක් තිබුන නම් පගුනියා අදටත් ජීවතුන් අතර බව ඔහුට හිතුනා. අනාගතය වෙනුවෙන් ඔහු ඒ කාර්යය ඉටු කරා. ගෙහ්ලෝර ගම්මානය කරා යාන වාහන ඇදෙන්න පටන් ගත්තා. සංවර්ධනයෙ අරුණළු ගෙහ්ලෝර්වලට වැටෙන්න ගත්තා. ඒ සමග ගෙහ්ලෝර් සහ වසිර්ගන්ජ් ප්‍රදේශ අතර දුර කි.මී. 80 සිට 10 දක්වා අඩු වුණ බව කියනවා. ඔහු කපපු පාර මීටර් 110 ක දිගිනුත්, මීටර් 7.6ක ගැඹුරිනුත්, මීටර් 9.1ක පළලිනුත් යුක්ත වුනා. 

තමන්ගෙ බලය සහ ධනය යොදවලා ෂාහ් ජහාන් රජ්ජුරුවො (ක්‍රි.ව. 1592-ක්‍රි.ව. 1666) තම බිරින්දෑවරු සමූහයෙන් එක් බිරියක් වෙච්ච මුම්ටාෂ් දේවිය වෙනුවෙන් ඉදිකළ ටජ් මහළටත් වැඩිය දශ්රත් විසින් සිය පළමු සහ අවසන් බිරිඳ පාගුනියාගෙ ආදරය වෙනුවෙන් හැමෝගෙම යහපත සඳහා කපපු මේ පාර වටිනවා කියලයි මගේ අදහස. 

මොක ද දශ්රත් ඒක කළේ ස්වෝත්සාහයෙන්. බලය යොදවනවා වෙනුවට බලවතුන්ගෙ විවිධ කෙණහිලිකම්-තාඩනපීඩනවලට පෑගෙන අතරෙ. ඒ විතරක් නෙමෙයි එදා වේල සරි කරගන්නවත් හරිහමන් ක්‍රමයක් නැතිව. 

ඔහුගෙ මේ සමාජ සත්කාරය අගයමින් ඉන්දියාවේ පිදෙන ඉහළම සම්මානයක් වන පද්ම ශ්‍රී සම්මානය සඳහා ඔහුගෙ නම යෝජනා කෙරුණත්, ඉන්දියාවේ වන සංරක්ෂණ පනතට අනුව ඔහු සිදු කර ඇති කාර්යය නීතිවිරෝධී කටයුත්තක්ය කියලා එය ලබා දුන්නෙ නැහැ. ඒ ගැන ඔහු කියලා තිබුණෙ තමන් කිසිසේත්ම නම්බුනාම-මිලමුදල් අපේක්ෂා නොකරන බවත්, තමන්ට අවශ්‍ය වුනේ පගුනියා වෙනුවෙන් ගමට පාරක්, ඉස්පිරිතාලයක් සහ ඉස්කෝලයක් ලබා ගැනීමට බවත්ය. 

දශ්රත් පිළිකාවක් නිසා 2007 අගෝස්තු 17 වැනිදා ජීවිතෙන් සමුගත්තා. එතකොට ඔහුට වයස 73යි. බිහාර් ප්‍රාන්ත රජය ඔහුගේ අවසන් කටයුතු රාජ්‍ය ගෞරව සහිතව සිදු කරන්න කටයුතු කළා. දශ්රත් තනපු පාර ඔහුගෙ නමින් නම් කරන්න පසු කාලෙ කටයුතු කළා. 

ආදරය, අභිප්‍රේරණය සහ අධිෂ්ඨානය ගැන අලුත් ආදර්ශයන් එක්ක "කඳු මිනිසා" ("The Mountain Man" ) යන විරුද නාමයෙන් දශ්රත් සදා ජීවමාන චරිතයක් බවට පත් වුනා. 

ඔහු ගැන චිත්‍රපටයක් "Manjhi -The Mountain Man" නමින් මේ අවුරුද්දෙදි නිර්මාණය කරන්නත් කටයුතු කළා.

"ඔයාගේ මතකයන් එක්ක අවුරුදු ගාණක් ගෙවිලා ගිහින්....මං ඔයාට කොච්චර ආදරෙයි ද....ඒ ආදරය කිසිම කන්දකට නතර කළ නොහැකි තරම්...මුළු අහස් ගැබට දරා ගන්න බැරි තරම්...කාටවත් හිතාගන්න බැරි තරම්... "

(Manjhi- The Mounatin Man (2015) චිත්‍රපටයේ එන දෙබසක කොටසකි)

මූලාශ්‍රය- https://en.wikipedia.org/wiki/Dashrath_Manjhi

මේ පික්පොකට්කාරයන්ගේ ද සීසන් එකයි

දිනය - 2014 දෙසැම්බර් 15 එනම් මෙය ලියන දින

වේලාව - පෙ.ව 7-30
ස්ථානය- විජේරාම හන්දිය (ජපුර සරසවි බස් නැවතුම)

  

කොටුවෙන් ගමන් ඇරඹි බස් රථය, කෙමෙන් නුගේගොඩට සේන්දු විය. මහරගම ගමනාන්තය කරගත් බස්රථයක් වූ මෙයින් ඇතැම් මගීන් බැසගිය අතර ඇතැමෙක් බසයට ගොඩ වුනහ. බස් රථයට ගොඩ වූ පිරිස අතර සරසවි සිසුවියක් ද සිටියාය. ඇය සරසවි සිසුවියක් බව මා දැනගත්තේ ඇය පසුපස දොරින් ගොඩ වී ඉදිරියට යාමේදී ඇගේ බෑගයෙහි "University Of Sri Jayawardhanapura'' යැයි කොටා තිබූ අකුරු පෙළ නිසාය. ඇය ඇතැම් විට සති අන්තයේ නිවසේ සිට යළි සරසවිය වෙත යමින් සිටිනවා විය යුතුය.

වැඩි දුරක් යන්නට මත්තෙන් ඇයට හිඳ ගැනීමට අසුනක් ලැබුණෙන්, ඇය එහි වාඩි වූවාය. කෙමෙන් බස් රථය විජේරාම හන්දියට සමීප වෙමින් තිබුණි. විජේරාම හන්දියෙන් බැසීම සඳහා සෙනග, ඉදිරිපස දොර අසළටත් පසුපස දොර අසළටත් රැස් වෙමින් සිටියහ. 

තරමක් විශාල වූ තම බෑගය කරට ළා ගත් ඇය ද බසයෙන් බැසගැනීම සඳහා පසුපස දොර අසළට පැමිණියාය. බැසීම සඳහා දොර අසළ රොක් වී සිටි පිරිසේ අවසානයට සිටියේ ඇයයි. සැණෙකින් තවත් දෙදෙනෙකු ද ඇයට සමීප වුණි. ඉන් එක් අයෙකු පාසල් බෑගයකට සමාන බෑගයක් දකුණු උරෙහි ළා ගෙන සිටි අතර ඔහු එය සිය වමතින් ඉදිරිපසට වන්නට අැද අල්ලා ගෙන සිටියේය. එම නිසා ඔහුගේ දකුණු අතෙහි වැළමිටින් පහළ කොටස සම්පූර්ණයෙන්ම වාගේ බෑගයට ආවරණය වී තිබුණි. අනෙකා සිටියේ බස් රථයේ රියදුරු අසුන දෙසට පිටුපාය. 

මා සිටියේ හරියටම පිටුපස දොරට හරි කෙළින් අසුනේය. තවමත් බසය හෝල්ට් එකෙහි නතර කර නැත. මට පිටුපා සිටි දකුණු අත වැසෙන සේ බෑගය දමා ගත් පුද්ගලයාගේ දකුණු අතෙහි වැළමිට ක්ෂණිකව ඉදිරියට පසුපසට යනු මට පෙනුනි. පැහැදිළිවම සැකකටයුතු දෙයක් සිදු වෙමින් පවතී. නමුත් යම් ක්‍රියාමාර්ගයක් ගැනීමට පෙර, මා ඒ පිළිබඳව සැක හැර දැන ගතයුතුය. නිකරුණේ මිනිසුන්ට චෝදනා කිරීමට ගොස් මුළු දවසම මස්තබාල්දු කර ගැනීමට මට අවශ්‍ය නැත. එබැවින් මා ඉතා උනන්දුවෙන් ඔහුගේ දකුණු අත තිබෙන්නේ කොතන දැයි විපරම් කර බැලුවෙමි. නමුත් කුමන කෝණයකින් බැලුව ද මට කිසිවක් නොපෙනේ. ඒ තරමට බෑගය දකුණු අතෙහි දමාගෙන සිටි පුද්ගලයා ඇය ආවරණය කරගෙනය. 

ඇය ඇතුළු පසුපස දොර අසළට පැමිණි සියලු දෙනා බැස ගිය ද, ඔවුන් දෙදෙනා පමණක් බැස ගියේ නැත. මා මෙතෙක් සිතා සිටියේ සැබවින්ම ඔවුන් දෙදෙනා ද විජේරාම හන්දියෙන් බසිනු ඇත කියාය. මේ සමග මගේ සැකය තවත් වැඩිවුණි. දැන් බස් රථය මහරගම බලා වේගයෙන් ඇදේ. මා ක්ෂණිකව ආපසු හැරී බැලුවෙමි. පෙර කී සරසවි යුවතිය කහ ඉර මතින් පාර මාරු වෙමින් සිටියි. 

අහෝ සිදු වීමක මහත! 

ඇයගේ බෑගයේ පහළ සිපර් දෙකම විවෘතව පවතී. කිසිදු සැකයක් නැත. විජේරාම හන්දියෙන් බසින්නට මෙන් මොවුන් දෙදෙනා ඇය සමීපයට ආවේ පික්පොකට් ගැසීමටය. 

බස්රථය ගමනාරම්භ කරන්නට පෙර මෙය මා දුටුවා නම් කුමක් හෝ කළ හැකිව තිබුණි. නමුත් දැන් අගතියට පත් පාර්ශවය ද මෙහි නැත. පැමිණිලිකාර පාර්ශවයක් නැති විත්තිකාර පාර්ශවයකින් සිදු කළ හැකි යුක්තිය පසිඳලීමක් නැත. තවත් කෙනෙකු හෝ මෙය දුටුවා නම් ඔවුන් දෙදෙනා පරීක්ෂාවට ලක් කරන්නට ද තිබුණි. නමුත් සාක්ෂිකරුවා මා පමණක් බැවින් ඊට ද ඉඩක් නැත. තනිවම එවැනි කාර්යයන්ට බැස උදේ පාන්දරම කුණු බාල්දි පෙරළා ගන්නට ද මට හැකියාවක් නැත. 

මා කළහැකිව තිබූ දේවල් මෙලෙස සිතමින් සිටියදී, ඔවුන් දෙදෙන කිසිදු හාන්කවිසියක් නැතිව මහරගම ආපිකෝ එක ආසන්නයෙන් බැස ගියහ.  

එසේ නම් ඔබ කළ යුත්තේ කුමක් ද?

උත්සව සමයේ බස්රථ අධික සෙනගින් යුක්ත වීම සහ ගම් දනව් බලා පිටත්ව යන මිනිසුන් ළග මිලමුදල් යහමින් ගැවසීම යන කාරණා නිසා, උත්සව සමය පික්පොකට්කාරයන්ගේ මඩිය තර වෙන කාලය බවට පත්ව ඇත.

එබැවින් වටිනා කියන දෑ (පර්ස් එක, ෆෝන් එක ආදිය) පහසුවෙන් සිපරය ඇද විවෘත කළ හැකි බෑග් සාක්කුවල නොදැමිය යුතුය. විශේෂයෙන්ම පර්ස් එක වුව කලිසමේ පිටුපස සාක්කුවේ දමනවා නම් ඒ පිළිබඳ අවධානයෙන් සිටිය යුතුය. මන්ද අපේ අරමුණ බස් රථයෙන් ගමන් කිරීම විය හැකි වුවත් පික්පොකට්කරුවාගේ අරමුණ පික්පොකට් ගැසීම වන නිසාය. එබැවින් සුළු ප්‍රමාදයෙන් ප්‍රයෝජන ගැනීමට ඔවුන්ට ගත වන්නේ තත්පර දෙක තුනකට නොඅඩු කාලයකි. ඔවුන් ඒ තරමට සංවිධානාත්මකය. සූක්ෂමය.

එසේම මෙහිදී කිවයුතු තවත් කරුණක් ඇත. ඔබ යම් අයෙකු පික්පොකට් ගසනු දුටුවහොත් කළ යුතු හොඳම දේ වන්නේ වහා එය අසළ සිටින තවත් අයෙකුට පෙන්වීමයි. එසේ නොකර ඔබ තනිවම ක්‍රියාත්මක වීමට ගියහොත්, ඔබේ සුළු ප්‍රමාදයෙන් ඔහු ඔබට එරෙහිව ක්‍රියාත්මක විය හැක. එනම් ඔබ දුටු බව ඔහුට දැනී, ඔබ ඔහු අල්ලා ගැනීමට සැරසෙන විටම ඔහු ඊට කලින් ක්‍රියාත්මක වී ඔබ පික්පොකට්කරුවෙක් යැයි පවසා ඔබව ඊට හසු කරනු ඇත. අඩක් විවෘත කරන ලද බෑග් සිපරය හෝ බිමට දමන ලද භාණ්ඩය දකින මිනිසුන්, කලින් ක්‍රියාත්මක වූ ඔහුගේ වචන විශ්වාස කරනු ඇත. එවිට වඳින්න ගිය දේවාලෙ හිසේ කඩා පාත් වූවා සේ බඩකටපුරා පුදසත්කාර ලබන්නට ඔබට සිදු වනු ඇත.  

ප.ලි

පික්පොකට් ගහන අයෙකු හරියටම අතට අහු වුනොත්, ආරක්ෂිත විදිහට සංග්‍රහ කරන්නට ද අමතක කරන්න එපා. ආරක්ෂිත විදිහට යැයි කීවේ ඔවුන් ළග සාමාන්‍යයෙන් ආත්මාරක්ෂාවට මුවහත් නියන් වැනි ආයුධ තිබිය හැකි නිසා ය. 

අගේ ඇති කතාවක්....

හොඳින් උගත් තරුණයෙක් විශාල සමාගමක කළමනාකාර තනතුරකට අයදුම් කළේය. පළමු සම්මුඛ පරීක්‍ෂණයෙන් සමත් වූ ඔහුට, අවසාන සම්මුඛ පරීක්‍ෂණය යෙදී තිබුණේ සමාගමේ අධ්‍යක්‍ෂවරයා සමගය. තරුණයාගේ විස්තර සටහන (CV) බැලූ අධ්‍යක්‍ෂවරයා, මොහු අධ්‍යාපනයෙන් විශිෂ්ට  දක්‍ෂතා පෙන්වා ඇති අයෙකු බව පසක් කරගත්තේය.

‘‘ඔබට පාසලෙන් මොනව හරි ශිෂ්‍යත්වයක් එහෙම ලැබුණ ද?’’ අධ්‍යක්‍ෂවරයා විමසීය.

‘‘නැහැ’’ තරුණයා පිළිතුරු දුන්නේය.

‘‘එතකොට ඉගෙන ගන්න වියහියදම් කළේ අම්ම තාත්ත වෙන්නැති නේද ?’’ අධ්‍යක්‍ෂවරයා යළිත් ඇසීය.

‘‘ඔව්. මගේ අම්ම තමා වියදම් කළේ. මගේ තාත්තා මට අවුරුද්දක විතර වයසෙදි නැති වුණා’’ තරුණයා පිළිතුරු දුන්නේ ය.

‘‘ඔබේ අම්ම කොහෙද වැඩ කරන්නෙ?’’ අධ්‍යක්‍ෂවරයා ඇසීය.

‘‘මගේ අම්ම රස්සාව විදිහට කරන්නෙ කුලියට ඇඳුම් හෝදන එක.’’ තරුණයා පිළිතුරු දුන්නේය.

මඳක් කල්පනා කළ අධ්‍යක්‍ෂවරයා, තම දෑත පෙන්වන ලෙස තරුණයාට පැවසුවේය.

තරුණයා වහා අත්ල උඩු අතට හරවා තම දෑත අධ්‍යක්‍ෂරවයාට පෙන්නුවේය.

‘‘ඔබ මීට කලින් අම්මට රෙදි හෝදන්න එහෙම උදව් කරලා තියෙනව ද?’’

‘‘උදව් කරලා නම් නෑ. මොකද.. අම්මට  ඕන වුනේ නිතරම මම පොතේපතේ වැඩක් කරනවා දකින්න. අනෙක මට වැඩිය වේගෙන් අම්මට රෙදි හෝදන්න පුළුවන්’’ තරුණයා පිළිතුරු දුන්නේය.

‘‘මම අද ඔබෙන් එක ඉල්ලීමක් කරනවා. අද ගෙදර ගියාම අම්මගේ අත්දෙක හොඳට හෝදන්න. හෝදලා හෙට උදේ ඇවිත් මාව හම්බවෙන්න’’

අධ්‍යක්‍ෂවරයාට සමු දී, තරුණයා තම නිවසට ගියේය. මවට කතා කළේය. ඇගේ දෑත් සේදීමට තමාට අවශ්‍ය බව මවට පැවසුවේය. ඇයට මෙය මහත් කුතුහලය ගෙන දෙන්නක් විය. කුතුහලය සමග සියුම් සතුටක් ද ඇගේ හදවතට දැනුණි. අවසන ඇය තම පුතුට සේදීම සඳහා දෑත දිගු කළේය. 

තරුණයා තම මවගේ දෑත් සෙමින් පිරිමදිමින් සේදුවේය. ඔහුගේ දෑසට කඳුළු ඉනුවේය. තමාගේ සුමුදු දෑත් මෙන් නොව මවගේ දෑත් ගොරෝසුය. රැළි වැටී ඇත. අත්ලේ තැන් කිහිපයකම සම පළුදු වීම නිසා හටගත් කුඩා තුවාලය. එලෙස සම පළුදු වූ තැන් පිරිමදින විට මවගේ ඇඟ වෙව්ළුම් කනු ඔහුට පෙනුණි. මේසා කලක් තමාට සිප්සතර හැදෑරීමට වියපැහැදම් කළේ මේ දෑතය.

මවගේ දෑත් සේදූ තරුණයා, ඉන්පසුව සේදීම සඳහා නිවසට ගෙනවිත් තිබූ රෙදි සියල්ල සේදීමට ද මවට උදව් කළේය. ඔහුට මහත් වෙහෙසක් දැනුණුමුත් සතුට මුසු පෙර නොවූ විරූ හැඟීමකින් එය යටපත්ව ගියේය. තම මව මෙතෙක් කලක් මෙම වෙහෙස තනිවම විඳදරා ගන්නට ඇත. පෙර කිසිදිනක ඇති නොවුණු ආකාරයේ සෙනෙහබර හැගීමක් ඔහුට තම මව ගැන ඇති වුණි.

ගිවිස ගත් පරිදිම, පසුදා උදෑසන තරුණයා අධ්‍යක්‍ෂවරයා හමු වීමට ගියේය.

‘‘ඊයේ මං කිව්ව දේ ඔබ කරන්න ඇතිනෙ’’ අධ්‍යක්‍ෂවරයා තරුණයාගෙන් විමසීය.

‘‘ඔව්. ඔබතුමා කිව්ව විදිහටම මං අම්මගේ අත් දෙකම ඊයේ හේදුවා. ඒ විතරක් නෙමෙයි හෝදන්න ගෙනල්ල තිබිච්ච රෙදි ටිකත් ඔක්කොම හෝදන්න අම්මට උදව් කළා’’ තරුණයා පිළිතුරු දුන්නේය.

‘‘ඉතින් ඔබට දැනුණු හැගීම් මොනව ද? ඒකෙන් ඉගෙන ගත්ත දෙයක් එහෙම තියෙනව ද ?’’ අධ්‍යක්‍ෂවරයා ඇසීය.

‘‘ඊයේ දවස මගේ ජීවිතයේ ගෙවපු හොඳම දවසක්. මම ඒකෙන් ගොඩක් දේවල් ඉගෙන ගත්තා.
 

01වෙනි එක තමයි යමෙකුගේ සේවය කොතරම් වටිනව ද කියන එක. ඒ වගේම ඒ සේවය අගය කිරීමේ තියෙන වැදගත්කමත් මම ඊයේ තේරුම් ගත්තා. ඇත්තටම.... මගේ අම්මගේ කැපකිරීම් නොවෙන්න, මම අද මේ සාර්ථකත්වය ලබන්නේ නැහැ. (Value of Appreciation)

02වෙනි කාරණය තමයි සාමූහිකව වැඩ කරන කොට ඇත්තටම වැඩ විතරක් නෙමෙයි අපි බෙදාගන්නෙ, අපේ හැඟීම් සමුදායත් අපි එකිනෙකා අතර බෙදා ගන්නවා කියන එක. සාමූහිකත්වය වැඩකටයුතු කරන්න පහසුවක් ගෙනදෙනවා විතරක් නෙමෙයි අපට මානසික සතුටකුත් ගෙනදෙනවා කියන එක. අනික... වැඩ කරන එක කොච්චර වෙහෙසකර දෙයක් ද කියන එකත් මම ඊයේ හොඳට තේරුම් ගත්තා. (Value of Teamwork)

03වෙනි කාරණය තමයි පවුලක එකිනෙකා අතර තියෙන්න ඕන බැඳීම කොච්චර වටිනව ද කියන එක’’ තරුණයා පැහැදිළි කළේය. (Value of Relationships)

අධ්‍යක්‍ෂවරයා සිය හඬ අවදි කළේය.

‘‘මගේ ආයතනයේ කළමනාකාර තනතුරට මට අවශ්‍ය කළේ ආයතනයේ තව කෙනෙක් කරන වැඩ කොටස අගය කරන්න දන්න, මිනිසුන්ගේ හදගැස්ම හඳුනන මනුස්සයෙක්. වැඩක් කරන කොට විඳින්න වෙන දුෂ්කරතා සහ අපහසුතා ගැන අවබෝධයක් තියෙන මනුස්සයෙක්. අනික තමයි.... මුදල් තමන්ගේ ජීවිතේ එකම ඉලක්කය කර නොගත්ත සහ තමන්ගේ පවුලට ආදරේ කරන මනුස්සයෙක්. මොකද... තමන්ට, තම පවුලට ආදරේ කරන්නෙ නැති මනුස්සයා කවදාවත් තමන්ගෙ ආයතනයට, තමන් සමග වැඩ කරන සේවකයන්ට ආදරේ කරයි කියලා හිතන්න බැහැ. ඔවුන්ට හොඳින් සළකන එකකුත් නැහැ. 

ඉතින්..... මම හිතනවා ඔබ තමයි අපේ ආයතනයට සුදුසුම කෙනා. හෙට ඉඳන් වැඩට එන්න. හොඳට වැඩ කරන්න. ඔබට සුභපැතුම්!’’ තරුණයාට අතට අත දෙමින් අධ්‍යක්‍ෂවරයා සිය කරුණු දැක්වීම අවසන් කළේය.

තරුණ කළමනාකාරවරයා දැඩි කැපවීමෙන් වැඩ කළේය. නොබෝ දිනකින්ම ඔහු කාර්යමණ්ඩලයේ සිත ද දිනාගත්තේය. පෙර මෙන් නොව දැන් ඕනෑම සේවකයෙකුට තමන්ගේ ගැටලූ ඍජුවම කළමනාකරු සමග කතා බස් කර, අවශ්‍ය විසඳුම් ලබා ගැනීමට හැකිය. සේවකයන් රැකියාව අතහැරයාම ද සැළකියයුතු ලෙස අඩු වුණි. මෙලෙස සියලූ දෙනාගේ සාමූහික කැපවීම මත ආයතනය දිනෙන් දින කැපීපෙනෙන වර්ධනයක් ද අත්කර ගත්තේය. 

 ***

පසුවදන

සැබවින්ම මිනිසෙකුගේ වටිනාකම ගොඩනැගෙන්නේ හදවත (Heart), මනස (Head) සහ ක‍්‍රියාශීලිත්වය (Hand) යන අංග තුන (3H) එක්වුණු විටය. මෙම කාරණයම අධ්‍යාපනයේ පරමාර්ථ පැහැදිළි කරමින් අපේ කාලයේ (චන්ද්‍රිකා පාලන සමයේ) පාසල් පෙළපොත්වල පෙරවදනේ, දැනුම (Knowledge), ආකල්ප (Attitudes), කුශලතා (Skills) යනුවෙන් සඳහන් කර තිබුණා ඔබට මතක ඇති. සැබවින්ම මෙකී සාධක ත‍්‍රිත්වයෙන් තොර අධ්‍යාපනයකින් රටට, සමාජයට මතු නොව පුද්ගලයාට ද ඇති වන සෙතක් නැත. යමෙකුට දැනුම සහ කුශලතා තිබුණ ද, යහපත් ආකල්ප යන සාධකය නොමැති නම් එවැනි පුද්ගලයා කෛරාටිකයකු, හොරෙකු, වංචනිකයෙකු හෝ දුර්ගුණයෙකු වනු නොඅනුමානය. 

එමනිසා දයාව, කරුණාව, ආදරය, සහකම්පනය (empathy) වැනි ගුණාංග අපේ හදවතේ තිබිය යුතුය. තාර්කිකත්වයෙන් සහ දැනුමින් (සමාජ දැනුමින් සහ විෂය දැනුමින්) අපේ මනස සන්නද්ධ විය යුතුය. කුශලතාවලින් අපේ ගත සවිමත් විය යුතුය. එවන් හදවතක්, එවන් මනසක්, එවන් ගතක් සහිත මිනිසුන්ගෙන් කිසිදා තම පවුලට, සමාජයට, මතු නොව රටට ද වැඩක් මිස අවැඩක් නම් නොවන්නේය.

මීට වැඩිය හොඳයි පුකට ටයර් දෙකක් හයි කරගත්ත නම් !

මේ දවස්වල කොළඹට හිටු කියලා වැස්සය. කුණු කාණු පිටාර ගලන, පාරවල් යටවෙන වැසි මිසක් මොර සූරන වැසි මේ කොලොම්පුරේ නැහැ නොවැ. මොක ද මොර සූරන්න මෙහෙ මොරගස් තියෙන එකක් යැ. 

කොළඹට මෙහෙම වහින්නේ මාස දෙකක් දෙක හමාරක් විතර තිස්සේය කියන එක කොළඹ ඉන්න අපේ උදවියට අමුතුවෙන් කියන්න ඕන නැහැනෙ.  

ඔය හම්බන්තොට, මොනරාගල, අනුරාධපුර, පොලොන්නරු වගේ පළාත්වලට ලෙල්ලෙට පායද්දිත් කොළඹට හිටු කියලා වැහපු විත්තිය දන්නව නම් ඒ පළාත්වල මිනිස්සු ඔය නිසි දේව බලධාරියාට මොනවා කොරයි ද කියලා මට නම් හිතා ගන්න බෑ. වැස්ස වලාහක දෙය්යො වුනත් මං කියන්නෙ සාධාරණ විදිහට කටයුතු කොරන්න ඕනෑය. අනික කොළඹට වැස්ස කියලා ඇති සෙතක් නෑ නෙ. කුණු කාණු ටිකයි, ඇලවල් ටිකයි පිරිලා පාරවල් යටවෙන එක තමයි වෙන එකම නස්පැත්තිය. අර කිව්ව පැතිවලට වහිනවා නම් ඒ මිනිස්සු ගොවිතැනක් බතක් හරි කර ගන්නවා යස අගේට. දෙයියොන්ගෙ මෙව්ව එක කෙසේ වෙතත් මේ සොබාව දරුමෙ පාලනය කොරන්න පුලූවන් ජගතෙක් මේ මිහිපිට නැහැ නොවැ. පුලුවන් උනා නම් ආපදා කළමනාකරණ අමාත්‍යංශෙත් අස් කරලා දාන්න වෙනවා. 

වැස්සත් එක්ක වැඩට යනව කියන්නෙ හොදි ඕන්නෑ. මෙහෙම වහින වෙලාවට, පාර අයිනෙ උනත් ඉන්න ඕන හරි පරිස්සමෙන්. කොටින්ම හොඳ සූදානම් පිට. කොයි වෙලාවෙ මඩ නාන්න, මඩ කන්න වෙයි ද කියලා කව්ද දන්නෙ. මොකද වාහනවලින් ඉගිළිලා යන අපේ සමහරක් මහත්තුරුන්ට පාර අයිනෙ ඉන්න මිනිස්සු ගැන පුදුම හැඟීමක් නෙ තියෙන්නෙ.  

කොහොම හරි අද මහ වැස්සෙම හනිකට බස් එකට ගොඩ වුනා. වහින දවසට බස් එකේ හිට ගෙන යන එක නම් එපා වෙන කාරියක්. අර මෙව්ව එකත් නගිනවා. අර යකා ද මොකා ද කියන්නෙ. මොකද සමහරක් එහෙට මෙහෙට යන්නෙ මඩ තැවරිච්ච සපත්තු -සෙරෙප්පු අනිත් මිනිස්සුන්ගෙ කලිසමේ හොඳට අතුල්ලගෙන. ඒත් අද නම් වාඩිවෙලා යන්න සීට් එකක් වේලාසනින්ම හම්බ වෙච්ච නිසා අර කලින් කිව්ව එකා නග්ග ගන්න ඕන උනේ නෑ. 

ෂාහ්හ්හ්හ්හ් ...මේ බස් එක යන වේගයක්. කොටින්ම පපුව සීතල වෙලා යනව. 

මොන වේගයක් ද බොල මේ ? ඉබ්බො යනවා මීට වැඩිය වේගයෙන්. 

මිනිස්සුත් කන්කෙඳිරි ගානවා බස් එකේ මේ අධිවේගී ගමන ගැන. සමහර අයගේ මූනවල් ඉදිලා වැටිලා තැලිච්ච ගොරක ගෙඩි වගේ. රතු පාට වෙලා. බලන්න වටින සිරියාවක්. ඒත් අපේ ඩ්‍රයිවර් උන්නැහේ නම් වෙනසක් නෑ., සුපුරුදු ලැසි ගමනෙම තමයි. 

''ෂිහ් .... මේකා යන්නෙම නෑ නෙ.. බලන්න අනිත් බස් ඔක්කොම මේක පහු කරගෙන යනවා. ඒත් මූ කොටනවා'' 

මගේ ළග හිටං හිටපු අවුරුදු 40ක විතර අන්කල් කෙනෙක් මගේ පැත්තට හැරිලා එහෙම කිව්වා. මාත් ඉතින් මද සිනහවකින් අන්කල්ට සංග්‍රහ කරලා ඒක අනුමත කළා. 

මේ චෝදනා, ඇණුම් බැනුම්, ගෙරවිලි අස්සෙ පහුගිය කාලෙ මේ හා සමානවම වෙච්ච සිද්ධියක් මට මතක් වුනා. කොළඹදි වෙච්ච එකක් නම් නෙමෙයි මේක.

මම තව යාළුවෙකුත් එක්ක උඩවලවේ අපේ මිත‍්‍රයෙක්ගෙ ගෙදරකට යන්න ඇඹිලිපිටිය - උඩවලව බස් එකකට ගොඩවුනා. මේක රෝසා බස් එකක්. මේ බස් කාරයාත් අර මුලින් කියපු බස් කාරයාගේ සහෝදරයෙක් මයෙ හිතේ. ජනේලෙන් බලන් ගියාම වැලි කැට ගණන් කරත හැකි. ඇක්ස්ලේටරෙ නම් පෑගෙන්නෙම නැති තරම්. සෙනග අහුලා- අහුලා, හෙමින්- හෙමින් ලතාවට දැන් මේක යනවා. මේ යන වේගෙ හැටියට ඉස්සරහ හෝල්ට්වලින් නගින්න හිතාගෙන, තාමත් ගෙවල්වල ලකලැහැස්ත්ති වෙවී ඉන්න මිනිස්සුන්ටත් පාරට එන්න වෙලා ඇති. 

ඒ මදිවට මගීන් ටින් මාලූ කරනවා. පිටිපස්සෙන් සෙනග නග්ග ගන්නවා. ''ඉස්සරහට යන්න...ඉස්සරහට යන්න.. තව තව....ඔය ඉඩ තියෙනවා නෙ. යන්නකො ඉස්සරහට '' 

ඉස්සරහිනුත් සෙනඟ පටවා ගන්නවා. ''පිටිපස්සට යන්න. ඔය මැද ඉන්න මහත්තය එහාට යන්න. ඕන තරම් බස් එකේ ඉඩ තියෙනවනෙ '' කොන්දොස්තර මහත්තයගේ සැරපරොස් බෑඟිරිය ඒ විදිහට යනවා. 

ඔය මැද ඉන්න මහත්තය කිව්ව කෙනාට එහාට යන්න තරම් ඉඩක් බස් එකේ නම් නෑ. ඒත් ඉතින් මේ සුවච (එකෙකු දෙන්නෙකු හැරුණු විට අපේ කොන්දොස්තොර මහත්වරු බොහෝ දෙනෙක් මගී ජනතාවට ඉතාමත් කාරුණික, යහපත් වචනයෙන්ම අමතන නිසාම මේ විශේෂණ පදය යෙදූ බව සළකන්න.) කොන්දොස්තර මහත්තයගේ ඉතා කාරුණික ඉල්ලීම අහක දාන්න බැරි කමට දෝ, ඇඟ වකුටු කරගෙන හරි මිනිස්සු එහාට යනවා. 

දැන් මේක කුකුල්ලූ පැක් කරපු ලොරියක් වගේ. නෑ.. නෑ ... හරියටම කියනව නම් දෙකොණ බැඳපු මුං ඇට මල්ලක් වගේ. ආයි ඉතින් හුස්මක් කටක් ගන්න, වාතාශ්‍රෙ ටිකක් වදින්න කිසිම ඉඩක් නෑ. ඒත් මේ බස් උන්නැහේලගේ  තණ්හාව ද මොකද්ද දන්නෑ... මෙච්චර සෙනඟ පිරිලත් තවත් කොටනවා. මං හිතන්නෙ මෙයාලගෙ ට්‍රයි එක සීට්  60 වයිකින් එකක පටවන සෙනග මේ පුංචි බස් එකට පටව ගන්න වෙන්න ඇති. 

ඉතින් මෙහෙම බස් එක පැද්දි -පැද්දි, ඉබි ගමනෙ ඉදිරියට ඇදෙනවා. මිනිස්සුත් එකා දෙන්නා ''ෂිහ්... ෂිහ් '' කියනවත් කනට ඇහෙනවා. 

මං වාඩිවෙලා හිටපු සීට් එකට ඉස්සරහ සීට් එක කෙළින් හිටගෙන හිටියා අවුරුදු 50 ක 55 ක විතර අංකල් කෙනෙක්. මේ අංකල්ට නම් මලම පැනලා වගේ හිටියේ. විටින් විට තොල් මතුරනවාත් දැක්කා.
මේ අන්කල් ෆුල්ම කේන්තියෙන් විත්තිය මට තේරුම් ගියා. දැන් බස් එක ඇඹිලිපිටියේ ඉඳන් හෝල්ට් හතරක් පහක් විතර පහු කරලා.
 

'' මීට වැඩිය හොඳයි පුකට ටයර් දෙකක් හයි කරගත්ත නම් ! අම්මපා මීට වැඩිය හයියෙන් යන්න තිබ්බා'' 

වේගයෙන් වටපිට බලලා අන්කල් හයියෙන්ම එහෙම කිව්වා. 

මට හුකුස් ගාලා හිනා ගියා. 

ඇත්ත නේන්නම් මොන ක්‍රමෙන් හරි ඕක හයි කරගන්න පුලූවන් වුනානම් ඒකත් මරු. ලොකු පොඩි ගැහැණු පිරිමි හැමෝම තම තමන්ගෙ පශ්චාත්භාගෙට ටයර් හයි කර ගෙන, පාරෙ එහෙට මෙහෙට යනවා මට එවෙලෙම මැවිලා පෙනුනා.
 
නව නිර්මාණ එහෙම කරන්න අදහසක් තියෙන අයට මේක හොඳ Idea එකක්. කොටින්ම Full Innovative. පේටන්ට් එකකුත් ගන්න බැරි වෙන එකක් නෑ ඕං.😂

ආසනයේ කතාව

මේ දිනවල හතර අතින් ඇසෙන්නේ මීට නොබෝ දිනකට පෙර අවසන්වූ ඌවේ මැතිවරණය පිළිබඳ පශ්චාත් මැතිවරණ විග්‍රහයන් සහ විවිධ දේශපාලනික කතාවන්ය. එමනිසා මෙය ද තවත් එක් දෙශපාලන කතාවක් ලෙස ඔබ සිතනු නොඅනුමානය. නමුත් මේ කියන්නට යන්නේ එවැනි ආකාරයේ දේශපාලන කතාවක් ගැන නම් නොවේ. අප එදිනෙදා යන එන බස්රථවල ඇති මගී ආසනයේ අර්බුදය ගැනයි. 

බස්රථයෙන් ගමන් කිරීමේදී, මගී අසුනක වාඩිවී පහසුවෙන් යාමට අප සැවොම කැමතිය. බස්රථයට ගොඩවූ විගස කොහේ හෝ හිස් අසුනක් තිබේදැයි අප විපරම් කර බලන්නේ ඒ නිසාය. 

බස්රථයෙන් ගමන් කිරීමේදී , හිඳගෙන යාමට මෙතරම් මිනිසුන් කැමැත්තක් දක්වන්නේ බස්රථයේ සිටගෙන සිටිනා විට ලැබෙන්නා වූ ශරීර සම්බාහනය දැරිය නොහැකි තරම් නිසා විය යුතු යැයි සිතමි.

බස් රථය තුළදී  ලැබෙන්නා වූ මෙම සම්බාහන පැකේජය සඳහා සම්පූර්ණ ශරීරය විශේෂයෙන් ඇඟිලිතුඩුවේ සිට උරහිස දක්වා කොටස දිග ඇදීම (Stretching), මගීන් එහාමෙහා යනවිට ලැබෙන්නා වූ පාද සම්බාහනය (Foot Massage), පැටවිය නොහැකි තරමේ සෙනගක් පටවා ගැනීමෙන් ඇතුළත උෂ්ණත්වය වැඩිවීම නිසා ලැබෙන ස්ටීම් බාත් (Steam Bath), අධික තෙරපුම නිසා මස්පිඬුවලට ලැබෙන අමාසුවය ආදිය මේ සම්බාහන පැකේජයට ඇතුළත්ය.

ඊට අමතරව බස්රථය තුළදී, කාන්තාවන් සඳහා විශේෂයෙන් ලැබෙන සම්බාහන ද නැතුවා නොවේ.  

කෙසේ වුව ද, මේ එකදු සම්බාහනයක් හෝ ලැබීමට අප කැමති නැත. එබැවින් සිටගෙන සිටිය ද, නිරායාසයෙන්ම අපේ දෑස් සොයන්නේ කුමන හෝ අසුනක් හිස්ව තිබේද කියාය. එලෙස අසුනක් හිස්ව ඇත් නම් වහා එහි වාඩි වීම අපගේ සිරිතයි. මගී අසුනේ සුන්දර කතාව ඇරඹෙන්නේ මෙලෙස වාඩි වූ මොහොතේ පටන් ය.

ආසනයේ සිටින්නේ තමන් පමණක් නම් මෙහිදී කිසිදු ප‍්‍රශ්නයක් උද්ගත වන්නේ නැත. එසේම, ආසනයේ වාඩිවන අනෙක් තැනැත්තා ආසනයේ ඉඩට සරිළන ප‍්‍රමාණයේ සාමාන්‍ය සිරුරක් හිමි අයෙකු නම්, එවිට ද ප‍්‍රශ්නයක් නැත. නමුත් ප‍්‍රශ්නය උද්ගත වන්නේ අනෙකාගේ ශරීර ප‍්‍රමාණය මගී අසුනට නොසරිළන විටය. එවැනි පුද්ගලයන්ට ද එහි වරදක් පැටවිය නොහැකි නමුත් තමන් අධික ලෙස තරබාරු නම්  ව්‍යායාම ටිකක් හෝ කර ඇඟ අඩුකරගන්නා එක කොයි එකටත් හොඳය.

එකවරම මෙවැනි ලිපියක් ලිවීමට මට සිත් වූයේ මන්දැයි ඔබ සිතනු ඇත. මෙහි පසුබිම් කතාව වැඩි ඈතක නොව අද දිනයේම බස් රථයක් තුළදී මාහට අත්විඳීමට සිදු වූ සිද්ධියකි.

රැකියා ස්ථානය වෙත යාම සඳහා සාතිශය බහුතරයක් සේම මා ද යොදා ගන්නේ පොදු ප‍්‍රවාහන බස් රථය යි. එමනිසා අද දිනයේ ද  සුපුරුදු පරිදි උදෑසන වැඩට යාම සඳහා මම බස් රථයට ගොඩ වුනෙමි. හිඳ ගැනීම සඳහා හිස් අසුනක් නොවූයෙන්, මඳ දුරක් යනතෙක්ම හිටගෙන යාමට මට සිදු විය. උදෑසන කාර්යාල වේලාවෙහි බස්රථවල තිබෙන්නා වූ තදබදය ගැන කිසිවෙකුටත්  අමුතුවෙන් කිවයුතු නැත. 

බස් නැවතුම් කිහිපයකදීම මගීන් දෙතුන් දෙනා බැගින් සිය අසුන්වලින් බැස ගිය ද, ඒ සමීපයෙහි සිටියවුන් එම අසුන්වල වාඩි වූයෙන් මට තවදුරටත් සිටගෙන යාමට සිදු විය. මා ගමන් කළ යුතු සම්පූර්ණ දුරින් හරි අඩක් පමණ යන තෙක්ම, මට මෙලෙස සිටගෙන ගමන් කිරීමට සිදු වූ නමුත් මාගේ වාසනාවට මා අසළ අසුනෙහි හිඳගෙන සිටි කාන්තාව බස් රථයෙන් බැසගිය බැවින්, එම අසුනේ වාඩි වීමේ අවස්ථාව මට උදාවිය.

මෙම අසුනේ ජනේලය පැත්තට වන්නට සිටියේ විසිවයස් පෙනුමැති සාමාන්‍ය සිරුරකින් හෙබි යුවතියකි. අප දෙදෙනා කිසිදු ගැටලුවකින් තොරව පහසුවෙන් ගමන් කළෙමු. බැසිය යුතු ස්ථානයට ළං වූ පසු, ඇය බස් රථයෙන් බැසගියෙන් මා එම අසුනේ ජනේලය පැත්තට වන්නට හිඳගතිමි.

ඉන්පසුව මා සමග අසුන් ගත්තේ තරමක් තරබාරු සිරුරකින් හෙබි අයෙකි. ඔහුට ආසනයේ ඉඩ ප‍්‍රමාණවත් නොවන වග මට සැණෙකින් පසක් විය. ඔහුට අවශ්‍ය ඉඩ සකසා ගැනීම සඳහා ක‍්‍රමයෙන් මා ජනේලය දෙසට තෙරපන්නට ඔහු වෙර දැරීය. අසුනේ කෙළවරටම වන්නට වාඩි වී, මා ඔහුට හැකි උපරිම ඉඩ ලබා දුන් නමුත් ඔහුට එය ද ප‍්‍රමාණවත් නොවීය. ඔහු මා දෙස මඳක් නුරුස්නා අයුරින් බලනු මට පෙනුණි. නමුදු මට කළ හැකි කිසිවක් නැත. 

එලෙස දෙතුන් වරක් මා දෙස බලා ඔහු සිය හඬ අවදි කළේය. 

''එහාට යන්නකො පොඩ්ඩක්........'' 

''ඉන්න පුළුවන් උපරිම කෙළවර තමයි ඉන්නෙ... ඔයාටම පේනවනෙ...'' මම පැවසුවෙමි. 

ඊට පෙරළා ඔහු කුමක් හෝ කියනු ඇතැයි මා සිතුව ද, ඔහු කිසිවක් නොකියා කරබාගෙන සිටියේය. 

මා කල්පනා කළේ ජනේලය අයිනට වන්නට ඔහු සිටියදී , මා අනෙක් පස සිටියේ නම් සිදු වනු ඇත්තේ කුමක් ද කියාය. ඔහු හොඳහැටි ඉඩ රැගෙන වාඩි වනු ඇත. මාහට ඉතුරු වනු ඇත්තේ ශරීරය නියෝජනය කිරීමට පමණක් සෑහෙන කුඩා ඉඩකි. 

බස්රථවල ගමන් කරනා විට මාගේ එක්තරා පුරුද්දක් ඇත. එනම් පිරිමියෙකු වාඩි වී සිටින ආසනයකට වඩා, කාන්තාවක වාඩි වී සිටින අසුනක වාඩි වීමට වැඩි ප්‍රියතාවක් දැක්වීමයි. ඊට හේතුව අන් කිසිවක් නොව කාන්තාවන් සමග මගී අසුනේ හිඳගෙන යාමට ඇති පහසුවයි. එනම් කාන්තාවන්- විශේෂයෙන් තරුණ යුවතියන් අසුන්ගන්නේ ''V'' අකුර සේ කකුල් පළල් කරගෙන නොව ''I'' අකුර සේ කකුල් ළං කරගෙනය. අනෙක් කරුණ නම් ඔවුන්ගේ උරහිස් ද පිරිමින්ගේ මෙන් එතරම් පළල් නොවීමයි. එය ද කාන්තාවන් සමග හිඳගෙන යාමට තවත් හේතුවකි. 

මගී අසුන්වල හිඳගෙන යාමේදී, ඇතැම් අයගේ චර්යාව නම් එතරම් සතුටුදායක නැති බව ඔබ ද පිළිගනු ඇත. ඇතැමෙක් අසුනෙහි වාඩි වන්නේ, කකුල් දෙක ළං කර ගැනීමට අපහසු කුමන හෝ ආබාධයකින් පෙළෙනවුන් ලෙසය. ජනේලය අසළ අසුනේ වාඞී වී කකුල් දෙක පළල් කර ගත්විට, මෙපිට වාඩි වී සිටින්නාගේ පස්ස පමණක් අසුනෙහි තබා, කකුල් දෙක තබා ගැනීමට සිදු වන්නේ බස්රථය මැද මගී ගමන් තීරුවේය.  

මෙවැනි සිද්ධියක් වරක් මාගේ මිතුරෙකුට වූ විට ඔහු එම පුද්ගලයාට මතක හිටිනා පාඩමක් උගන්වා ඇත. 

මගේ මිතුරා දිනක් උදෑසන තම නිවසේ සිට කාර්‍යාලයට බස්රථයෙන් පැමිණෙමින් සිට ඇත. හිස්ව තිබූ අසුනක ඔහු හිඳ ගෙන ඇති අතර අසුනේ ජනේලය පැත්තට වන්නට අසුන්ගෙන සිට ඇත්තේ වයස විසිහතක පමණ  තරුණයෙකි. මොහු මා මුලින් කියූ කකුල් දෙක ළං කර ගැනීමට අපහසු ගණයේ තැනැත්තෙකි. 

මගේ මිතුරා ඉතාමත් සුහදව ''මඳක් කකුල එහාට ගන්නැයි'' ඔහුගෙන් ඉල්ලා ඇත. ඔහු එය නෑසුනා සේ තමා සිටි ඉරියව්වෙන්ම අසුනේ වාඩි වී සිට ඇත. මෙලෙස මඳ දුරක් යනවිට, ඉවසනු බැරිම තැන යහලුවා තම ශරීරවෙර යොදා අසුනේ ඉඩකඩ සකසා ගෙන තිබේ.

මීට අනෙක් පස සිටි තැනැත්තා බෙහෙවින් කිපී, ''ඇයි තමුසෙට මොකද...? '' යනුවෙන් පවසමින් මගේ මිතුරාගේ මුහුනට පහරක් එල්ලකර ඇත.

මොහු නොදන්නා මගේ මිතුරාගේ එක් චරිත ලක්‍ෂණයක් ඇත. වැරැද්දක් සම්බන්ධයෙන් ඔහු එකවරකට වඩා නොඉවසීමයි. එහි ප‍්‍රතිඵලයක් ලෙස එම පුද්ගලයාට උදේ පාන්දරම බඩකටපුරා ගුටි පූජාවකින් සංග‍්‍රහ කිරීමට මිතුරා කටයුතු කර ඇත. උදෑසන රාජකාරියට යාමට හොඳින් හැඳ පැලඳ සිටි මිතුරා, එලෙස පෙරළා පහර දෙනු ඇතැයි ඔහු සිහිනෙකින් හෝ නොසිතන්නට ඇත. 

මෙහි ඇති සිත්ගන්නාසුළු දෙය නම් ගුටි පූජාව පටන් ගන්නා මොහොතේ ගුටිපූජා අපේක්‍ෂකයා සිට ඇත්තේ ජනේලය අසළ අසුනේ වුවත්, ගුටි පූජාවෙන් පසු අපේ මිතුරු ගුටි දානපතියා ජනේලය පැත්තේය. 

සිදුව ඇත්තේ කිසිදු ප්‍රාතිහාර්යයක් නොව මගේ යහළුවා ගුටිපූජාව සිද්ද කර ඇත්තේ අනෙකාට කිසිදු අවස්ථාවක් නොදීය. එනම් ප්‍රතිවාදියාගෙන් පළමු පහර ලැබනවාත් සමගම, ක්‍ෂණිකව අසුනෙන් නැගිට ජනේලය පැත්තෙහි සිටි තැනැත්තාට නොනවත්වා පහරදීගෙන යාමය. ඔහු එයින් බේරීම සඳහා ක‍්‍රමයෙන් ජනේලය පැත්තේ සිට මෙහා පැත්තට සංක‍්‍රමණය වී ඇත. බඩකටපුරා මදි නොකියන්නට කදිම ගුටි පූජාවකින් සංග‍්‍රහ ලැබූ ඔහු, ශුද්ධ සිංහලෙන් අමතමින් බස් රථයෙන් බැස ගොස් ඇත.

මෙවැනි සිදු වීම් බස්රථයේ දෛනිකව ගමන් කරනා අයට එතරම් නුහුරු දේවල් නම් නොවේ. කෙසේ වුවද , බස් රථයේ ගමන් කරනා විට අනෙක් මිනිසුන් ගැන ද අප සිතන්නේ නම් මෙවැනි ආකාරයේ කිසිදු ගැටලුවක් අපට ඇති වන්නේ නැත. 

එහෙමත් සෙනසුරාදාවක් යළි නොම වෙයං සදා !!!

'' ඒයි... නැගිටපන් බං. 6.45 යි වෙලාව '' 

කාමර සගයා මගේ උරහිස සොළවමින් මට අවදි කළේය. මොහු මගේ කාමර සගයා පමණක්ම නොවේ. එකම ආයතනයේ මා සමග සේවය කරනා කාර්යාල සගයා ද වේ.

'' මං තව චුට්ටකින් නැගිටිනවා... අද ට‍්‍රැෆික් එකත් නෑනෙ.''

සතිය මැද දිනක නම් මා ඒ වන විටත් ඇහිරිලාය. 

සාමාන්‍යයෙන් සතියේ මැද දිනයන්හි කොලඹ නගරයේ අධික මාර්ග තදබදයක් පවතී. එමනිසා නවාතැනේ සිට කාර්යාලය වෙත යෑමට විනාඩි 45ක් පමණ ගත වන අතර මාර්ග තදබදය එතරම් නැති සෙනසුරාදා දිනයන්හි ඒ සඳහා ගත වන්නේ විනාඩි 25කටත් අඩු කාලයකි.

වැඩකරන දින අතරින් මඳක් වැඩිපුර නිදාගැනීමට අවස්ථාව ලැබෙන්නේ සෙනසුරාදා දිනයන්හි පමණක් බැවින්, මුළු සිරුරම වැසෙන සේ හොඳින් පොරවාගෙන යළිත් මම ඇඳෙහි ගුළි වුණෙමි.

'' ඒයි... නැගිටපන් යකෝ.... 7.10 යි වෙලාව. අද උඹ   ඕෆ් ද ? ''

හිස මඳක් ඔසවා, කොට්ටයට එපිටින් තිබූ ජංගම දුරකතනය ගෙන වෙලාව බැලීමි. වේලාව 7.10 ය. අවදි වීම සඳහා 7.15ට තැබූ එලාම් එක ද ඕෆ් කර දමා, මම ඇඳෙන් බැස ගත්තෙමි. තට්ටු දෙකේ ඇඳක් වූ මෙයින් උදෑසන බැස ගැනීම ද එතරම් පහසු කාර්යයක් නොවේ.

ඒ වන විටත් මගේ කාමර සගයා ඇඟපත පිරිසිදු කරගෙන හමාරය. වෙනදා මුලින්ම නැගිටින්නේ මා වුව ද, අද ඔහු මටත් කලින් ඇහැරිලාය.

තුවාය ද කරට දමා, දත් බුරුසුව ද රැගෙන මම නානකාමරයට රිංගුවෙමි. දත් ටික මැද, ක්‍ෂණිකව නා ගතිමි. කුමන හෝ ගමනක් යාමට තිබේ නම්, පාන්දර දෙකට තුනට වුව නා ගැනීම මගේ වසර ගණනාවක පුරුද්දක් වන අතර මුළු දවසම ප‍්‍රබෝධයෙන් සිටීම සඳහා  එය මට මහත් පිටිවහලක් ගෙන දේ.

තුවාය සහ තෙතබරිත කලිසම වැල්පොටෙහි වනා, මම ලහි ලහියේ වැඩට යන්නට සූදානම් වුණෙමි.

ඒ වන විට වේලාව 7.30 පසු වූවා පමණි. 

සෙනසුරාදා දිනයන්හි උදෑසන 8.15 වන විට කාර්යාලයට වාර්තා කිරීමට නම්, 7.40ට පෙරවත් නවාතැනෙන් පිට විය යුතු අතර සතියේ දිනක නම් 7.20ටවත් පිට විය යුතුය.

'' අද මට උණ හැදෙන්න වගේ... ඇඟට කිසි ෆිට් එකක් නෑ බං... ෂෝර්ට් ලීව් එකක් දාලා වේලාසනින් ගෙදර ගියොත් අවුලක් වෙන එකක් නෑනෙ.'' මගේ සගයා ඔහුගේ ඇඳුම් රාක්කය අසළ සූදානම් වන ගමන් මගෙන් ඇසීය.

'' නෑ... අසනීපයක් නම් ඉතින් අවුලක් නෑනෙ... හදිසි වැඩ තියෙන ඒවා ඉවර කරලා 10.00ට විතර උඹ ඕෆ් වෙයං...'' බිමට නැමී සපත්තු යුගළ පයෙහි දමා ගන්නා ගමන් මම පිළිතුරු දුනිමි.

කොහොමත් ඔහු සෙනසුරාදා වරුව වැඩ කර, නවාතැනට නොපැමිණ කෙළින්ම තම නිවස බලා පිටත් වන අතර සඳුදා දින නිවසේ සිටම වැඩට පැමිණ, හැන්දෑවට යළි නවාතැන වෙත පැමිණීම ඔහුගේ සාමාන්‍ය සිරිතයි.

'' අද නම් නමයවත් වෙයි ඔෆිස් එකට යනකොට... උඹ නැගිට්ටෙත් පරක්කු වෙලානෙ. ඉක්මන් කරලා යමං. පෙරේදා යන කොටත් ටිකක් පරක්කු වෙලා.. ''  මිතුරා කියවා ගෙන ගියේය.

'' අද ට‍්‍රැෆික් නෑනෙ.. විනාඩි 20න් ඔෆිස් එකට යතහැකි. යමු ද එහෙනම්. මං රෙඩි '' බෑගය ද කරට ගෙන ඔහු දෙස බලමින් මම පැවසුවෙමි.

'' ඒයි... උඹ අද ඔහොම ද යන්නෙ.. අද සෙනසුරාදා කැෂුවල්නෙ....''

මගේ මිතුරාට සෙනසුරාදා සහ සිකුරාදා පැටළිලාය. සෙනසුරාදා දිනයන්හි කැෂුවල් ඇඳුමින් වැඩට යාහැකි වුවත්, මගේ මිතුරා සතියේ දිනවල මෙන් අත්දිගට හැඳ, කමිසය ද කලිසමට යටකර සැරසිලාය.

නමුත් පුදුමයකි. මිතුරා පාලනය කරගත නොහැකි තරමේ සිනාවකය.

'' අනේ. උඹ වගේ ටියුබ් ලයිට් එකක්... බලපං අද දවස කවද්ද කියලා...''

ජංගම දුරකතනය ගෙන එහි තබූ  දින සටහන බැලීමි. අහෝ ! ඇණගැනිල්ලක මහත...! ඇණගෙන ඇත්තේ ඔහු නොව මාය.

උදෑසන සිට වූ සිදුවීම් පෙළ මට එකිනෙක සිහිපත් විය. සතියේ දිනවල මාර්ග තදබදයට හසු වන නිසා 6.30 ට එලාම් එක තබා වේලාසන අවදි වන නමුත් සෙනසුරාදා දිනයකැයි සිතා මා එදින එලාම් එක තැබූයේ 7.15 ටය. එමෙන්ම යහළුවාට ෂෝට් ලීව් එකක් ගැනීමට අවශ්‍ය යැයි පවසූ විට, මා 10.00ට විතර ගන්නැයි කීවේ ද සෙනසුරාදා වැඩ කිරීමට ඇත්තේ වරුවක් පමණක් බැවිනි.

හැඳසිටි ඩෙනිම් කලිසම සහ ටී ෂර්ට් එක සැණෙකින් ගලවා දමා, රාක්කයේ එල්ලා තිබූ අත්දිග කමිසයක් සහ කලිසමක් ගෙන ක්‍ෂණිකව අයර්න් කර ගතිමි.

'අහවල් එක' කැඩුණු කඩියෙකු මෙන් මා කඩිමුඩියේ ඇඳුම් ඇඟලා ගතිමි. මෙතරම් කෙටිවේලාවකින් මා කිසි දිනක ඇඳුම් ඇඟලාගෙන තිබුණේ නැත.

මේ ඇණගැනිල්ලේ ප‍්‍රතිඵලයක් ලෙස අප එදින කාර්යාලයට යන විට 9.00 ට ආසන්නව තිබුණි.

කෙසේ වුව ද එලෙසින් මා ඇණගත්ත ද, එදින මගේ වෙලාව නම් හොඳ බව කිව යුතුමය. මන්ද... යහළුවා නවාතැනේ නොසිටි දිනයක් වූයේ නම් එදින මා කැෂුවල් ඇඳුමින් වැඩට යනු නිසැකය. එසේ වූයේ නම් මහත් වූ අපහසුතාවකට පත්ව, නවාතැන වෙත ආපසු හැරී එනවා හැර වෙන විකල්පයක් මාහට ඉතිරි වන්නේ ද නැත. 

පාරිභෝගික සත්කාරයේ නොමැකෙන කතා

''Sainsbury's'' කියන්නෙ එක්සත් රාජධානියේ තියෙන විශාල සුපිරි වෙළඳසැල් ජාලයක්. එහේ තියෙන තුන්වෙනියට විශාලතම සුපිරි වෙළඳසැල් ජාලය තමයි මේක.

මේ සුපර් මාර්කට් එකකට ආපු වයස අවුරුදු තුනක කුඩා ළමයෙකුට විශාල ප‍්‍රහේලිකාවක් ඇතිවුණා ටයිගර් බ්‍රෙඩ් (Tiger Bread) නමින් අලෙවියට තබා තිබූ එක්තරා සේන්ස්බෙරි පාන් වර්ගයක් නිසා. ඇයට පෙනුනු විදිහට කොටියෙක්ගෙ කිසිදු ශරීර කොටසකට මේ පාන් වර්ගය සමාන වුණේ නෑ. නමුත් ඒ වෙනුවට ජිරාෆ් සතෙකුගේ හමේ ස්වරූපය නම් තිබුණා. 

ඇත්ත නේන්නම් ටයිගර් බ්‍රෙඩ් වුනාට කොටියෙක්ගෙ අහලමායිමකටවත් මේක කිට්ටු කරන්න බෑනෙ.....!

 

ඇය තමන්ගෙ අම්මගෙයි තාත්තගෙයි උදව්වත් අරන් සේන්ස්බෙරි පාරිභෝගික සේවා අංශයට මෙහෙම ලියුමක් ලිව්වා.

 

 

 

"ඇයි මේකට ටයිගර් බ්‍රෙඩ් කියන්නෙ. මේකට කියන්න ඕන ජිරාෆ් බ්‍රෙඩ් (Giraffe Bread) කියලනෙ..." ඇය මේ ලියුමෙන් එහෙම ඇහුවා.

මේ පුංචි ළමයා එවපු ලිපියට පිළිතුරු ලිපියක් ලියන්න සේන්ස්බෙරි පාරිභෝගික සේවා අංශය අමතක කළේ නැහැ. මොකද ලොකු පුංචිකම් උස් මිටිකම් පාරිභෝගික සත්කාරයට අදාළ නැති නිසා. ඒක නිසා ඇයට මේ සම්බන්ධයෙන් සෑහෙන්න ස්තුති කරලා තමයි මේ ලියුම ඇයට එවලා තිබුණෙ.

 

 

මේකෙ තවදුරටත් කියලා තිබුණා මේ පාන් වර්ගය ''ටයිගර් බ්‍රෙඩ්'' කියලා නම් වුණේ කොහොම ද කියලත්. මේක මුලින්ම හදපු පාන් බාසුන්නැහේ (baker) තමයි මේ නම දාලා තියෙන්නෙ. මොකද ඔහුට මේක කොටි හමක් වගේ තමයි පෙනිල තියෙන්නෙ. නමුත් ඒ නමට වඩා මේ පුංචි ළමයා යෝජනා කරන නම හොඳටම ගැළපෙනවා කියලත් මේ ලියුමෙ කියලා තිබුණා.

ඔවුන් ඒක ලියුමට  විතරක් සීමා කළේ නැහැ. එච්චර කාලයක් ටයිගර් බ්‍රෙඩ් නමින් තිබුණු නිෂ්පාදනය ''ජිරාෆ් බ්‍රෙඩ්'' කියලා ඔවුන් නම් කළා.

මේ නම් විපර්යාසය ගැන පාරිභෝගිකයන් දැනුවත් කරන්න වගේම අර පුංචි ළමයට ස්තුති කරන්න ජිරාෆ් බ්‍රෙඩ් කවුන්ටරයෙ මේ වගේ සටහනක් ප‍්‍රදර්ශනය කරන්නත් ඔවුන් අමතක කළේ නෑ.

 

 

"අපේ පාරිභෝගියෙක්ගෙ නුවණක්කාර යෝජනාවක් නිසා 'ටයිගර් බ්‍රෙඩ්' 'ජිරාෆ් බ්‍රෙඩ්' වශයෙන් නම වෙනස් කළත්, ආහාර සැකසුම් වට්ටෝරුවේ (recipe) කිසිම වෙනසක් අපි කරලා නැහැ. ඔබ මෙතෙක් රසවිඳි අපූරු රසය එලෙසින්ම එහි ගැබ්ව තිබෙනවා" කියලා තමයි ඒ සටහනෙහි දක්වලා තිබුණේ.

ආයතනයක දියුණුවට එවන පාරිභෝගික යෝජනා හෝ චෝදනා නිකන්ම කුණු කූඩෙට දාන්න එපා කියන්නෙ ඒකයි. ඒවයින් ගතයුතු දේ මොකද්ද කියල බලන්න  ඕන. පුංචි ළමයෙක්ගෙ කියා මොවුන් මේක නිකන්ම නොසළකා හැරිය නම් මේ අපූරු කතාව ලෝකෙ පුරා ප‍්‍රසිද්ධ වෙන්නෙත් නෑ. මම වුනත් අද මේ ගැන ලියන්නෙ නෑනෙ. පාරිභෝගික සත්කාරය නිසා නොමිලේ ලැබෙන ප‍්‍රචාරය තමයි මේවා.

පොලොන්නරුවෙදි උගුඩුවෙක් දුන්න සැපක්......................

රැකියා ස්ථානයෙන් පවරපු රාජකාරියකට පහුගිය සතියෙ ජයන්තිපුරට යන්න වුනා. ජයන්තිපුර කිව්වට ඒක කොහේ තියෙනව ද කියල ඇතැමෙක් දන්නෙ නැති වෙන්නත් පුලුවන් නිසාම, පොඩි සිතියම් පොජ්ජකුත් මේකට ඇමුණුවා. 

පවරපු රාජකාරිය ඉෂ්ට කරන්න මාත් එක්ක තව දෙන්නෙකුත් කොළඹින් ගියා. රාජකාරියට අදාළ සියලු වැඩකටයුතු ඉවර වෙනකොට, ඉර බහින්නත් ඔන්න මෙන්න. අපිට එදාම ආපහු කොළඹ එන්න බස් තිබුනත්, කොළඹ ඉඳන් අපේ වාසස්ථානවලට යන්න බස් තියේ ද කියන දෙගිඩියාව අපිට තිබුනා. 

 

ඒක නිසා අපි එදා හැන්දෑවෙම කොළඹ එන්නැතුව, පොලොන්නරුව ටවුන් එකට යන්න තීරණය කළා. ඔය ලෝක ප්‍රසිද්ධ ගල් විහාරය එහෙම තියෙන්නෙ ජයන්තිපුරයි පොලොන්නරුවයි අතර තමා. අපේ පැරැන්නන්ගේ ශෛල නිර්මාණ හැකියාව කොයි තරම් විශිෂ්ට ද කියලා ගල් විහාරෙට ගියාම හිතෙනවා. සරළව කියනව නම් පිස්සු හැදෙනවා. බුද්ධාලම්බන ප‍්‍රීතිය ටිකක් එන්නත් එක්කම ගල්විහාරෙ තියෙන සැතපෙන පිළිම වහන්සෙගෙ පින්තූරෙකුත් මේකට ඇමුණුවා.

ජයන්තිපුර ඉඳන් පොලොන්නරුවට බස් එකේ යනව නම් රුපියල් 20ක් වගේ තමයි ගන්නෙ. පොලොන්නරුව පැත්තට බඩගාන්න හිතුවේ ඇයි කියනව නම් අපේ පරණ මිත්‍රයෙක්ගෙ ගෙදර තිබුනේ පොලොන්නරුව ඔරලෝසු කණුව කිට්ටුවම. පොලොන්නරුව කිට්ටුවටම ආපු එකේ ඔහුත්  ටිකක් හම්බවෙලා නොගියොත් ඒකත් අවුල් නෙ. 

 

ඒ වෙනකොට අපේ රටේ සමහර ප්‍රදේශවලට බලපාලා තිබිච්ච නියඟෙ පොලොන්නරුවටත් එලෙසමයි. ඉරට 'වියාපු පොල් අතු කෑල්ලක් ගහන්න හිතෙන' රස්නයක්. 

 

තිබහටයි මහන්සියටයි දෙකටම හරියන්න කූල් ෆ්රුට් ජූස් මොනවහරි බොමු කියලා අදහසක් ආවා. ඉතින් ඔරලෝසු කණුව ළගම තිබුණු  සුපර් මාකට් එකට තුන්දෙනාම ගියා. ඇතුළතත් පිරිසිදුයි. පාරිභෝගික සේවාවෙත් කියන්න තරම් වරදක් නෑ. ඒ කියන්නෙ හොඳයි කියන එකනෙ. සුපර් මාකට් එකේ නම තමයි ''ස්ටාර් යුනයිටඩ් ක‍්‍රවුන් ෆැමිලි සුපර්'' 

 

පොලොන්නරුව ඔරලෝසු කණුව ළගම තියෙන ස්ටාර් යුනයිටඩ් සුපර්මාර්කට් එක තමයි මේ.

 

 

ඕක තමයි කතාව. කියෙව්වට බොහොම ස්තුතියි !

 

හෝව්... හෝව්.... කතාව ඉවර නෑ.  මෙච්චර වෙලා කළේ කතාවෙ පූර්විකාව. ඕං... දැන් තමයි කතාව පටන් ගන්නෙ. 

 

අපි එදා රෑ නැවතුනේ පොලොන්නරුව හන්දියට ටිකක් ළගම නවාතැන්පොළක (Guest House). වොෂ් එකකුත් දාගෙන, කෑමත් ගෙන්න ගෙන කාලා, පොඩි කයියකුත් ගහලා ඉවර වෙනකොට රෑ 10.30ට ඇති. 

 

තිබිච්ච මහන්සියටත් එක්ක යකා ගැහුව වගේ නින්ද ගියා. මොකද...ඒක අපිටම කියාපු රාත‍්‍රියක්. සීතලයි -නිහඬතාවයි- නිදිමතයි මේ තුනම එකට එකතු වුණාම ඉතින් කුමන කතා ද?

 

ඒත් කරුමයක මහත! 

 

එකපාරටම අපි උඩගිහින් ඇහැරුනා. කවුදෝ වහළෙට ගල් ගහනවා. වෙලාව පාන්දර 4.00 පහුවුණා විතරයි. ඒකත් අමුතුම තාලෙ ගල් ගැහිල්ලක්. ගලක් වහළ උඩට විසිකරනවා... ඒක පෙරළිලා පහළට එනවා. ආපහු ඒ ගලම වහළ උඩට දානවා. ඒක ආයිත් පහළට පෙරළිලා එනවා. ඔහොම මේක දිගටම වෙනවා. නින්ද යන්නෙත් නෑ. දැන් අපි තුන් දෙනාම ඇහැරිලා. හිතට පොඩි දෙගිඩියාවකුත් ආවා හොල්මනක්වත් ද කියලා. නැගිටින්නත් කම්මැලියි. විනාඩියක් දෙකක් බැලුවා. නවතින පාටක් නෑ. නැගිට්ටා තුන් දෙනාම... දන්නැද්ද ඉතින් හොඳ පදේකුත් කියාගෙන. 

 

සද්දෙ එන්නෙ අපේ කාමරේ වොෂ් රූම් එක පැත්තෙන්. දොර ඇරලා බැලින්නම් සද්දෙ එන්නෙ වොෂ් රූම් එකේ සිවිලිම උඩින්. උගුඩුවෙක් සිවිලිම උඩ ඉඳන් ආතල් එකක් ගන්නවා. මේ ඇස්බැස්ටෝස් සිවිලිම ගහල තිබුණෙත් මුදුන් වහලෙ ඉඳන් දෙපැත්තට බෑවුම් වෙන විදිහට. උඩ පැනලා සිවිලිමට හයියෙන් තට්ටුවක් දැම්මා, මූ එළියට යයි කියලා හිතාගෙන.  

 

වැඩේ දෙල් වුණානෙ! සිවිලිමෙන් එළියට යනවා වෙනුවට මූ නැග්ගෙ නැතෑ සිවිලිමේ ඉහළ කොටසට. දැන් මූ ඉන්නෙ හරියටම අපේ ඇඳන්වලට හරිකෙළින් සිවිලිම උඩ. මූ විතරක් ආව නම් කමක් නෑ. බල්ලො මස් කඳුලක් නැති ඇටකටුව කටින් අතාරින්නෑ වගේ මූත් අර ගල් ගෙඩියත් අරන් තමයි උඩට ඇවිත් තිබුණෙ. දැන් ආයිත් අර සෙල්ලමමයි. දැන් තිබුණට වැඩිය සද්දෙත් වැඩියි. සිවිලිමත් උස වැඩියි. ආයෙ ඉතින් කොහෙ එළවන්න ද......

 

මූ මේ සෙල්ලම නතර කළේ හරියටම උදේ 6.00ට කිට්ටු කරලා. එතකම් ඉතින් ''අපි නිදිමරන්නම්... උඹ ආතල් ගනින්..'' කියලා අපි ඇහැරන් හිටියා. උගේ කරදරය නතර වුනාට පස්සේ තමයි ඕන් ඉතින් අපිට නින්ද ගියේ. 

 

උදේ 6.00ට නැගිටින්න හිතන් තියපු එලාම් එකත් ඕෆ් කරලා හොඳට පොරවගෙන නිදා ගත්තා. නැගිටින කොට උදේ 8.20 විතර වෙලා. එදා නම් උගුඩුවා ගැන පුදුම තරහක් තිබුනේ. ඒත් මේක ලියන කොට ඌ ගැන සතුටක් එන්නෙ. ඒ සමහර විට අපිට පොලොන්නරුව ගැන නොමැකෙන මතකයක් ඌ දුන්න නිසා වෙන්න ඇති.